Fleur van Groningen

Mijn vriend ligt in bad en kijkt toe terwijl ik op het staafje plas. Ik ben een week over tijd. En ja hoor: het is een blauwe plus. Uit verbazing laat ik de stop van de test in de wc-pot vallen. Ik was bang dat mijn lijf het niet kon, al wilde ik het zo graag. “We… we zijn zwanger!”, stamel ik stralend. “Laat zien!”, grinnikt mijn vriend en nieuwsgierig steekt hij zijn hand uit. Als een pin guïn schuifel ik naar hem toe en reik hem de zwangerschapstest aan. “Proficiat!”, lacht hij en ik kus zijn natte gezicht en feliciteer hem, hevig ontroerd met mijn broek op mijn knieën. In de weken die volgen openbaart het leven als zwangere vrouw zich aan me. Ik krijg borsten met blinklichtjes, ben kotsmisselijk, hondsmoe. Naar de supermarkt gaan is een opgave, zowat elk luchtje doet me kokhalzen. Maar het kan me niet schelen, het dient een magisch doel. Voortaan ben ik met twee. Ik leg een dagboekje aan over mijn zwangerschap , waarin ik mijn ervaringen neerschrijf en de gedroogde veldbloemen kl