Fleur van Groningen

Als een aangespoelde drenkeling slaapt mijn grootmoeder in het ziekenhuisbed. Op een spierwit strand met golven van katoen, de handen rond een onzichtbaar stuk wrakhout geklemd. Haar grijze haren waaieren los over het kussen, haar mond is een zwart gat. Niet de zon maar een tl-buis beschijnt haar perkamenten huid. En het zijn geen torenhoge meeuwen die in de verte krijten, het is haar adem die zo piept. Mijn moeder zet wat eten in de ijskast, ik de bloemen in het water. We nemen plaats achter het nachtkastje vol boeketten en praten zacht, tot een magere arm achter de gele tulpen verrijst, tastend naar het driehoekige handvat boven het bed. "Ze is wakker!", zeg ik en tegelijk staan we op zodat mijn grootmoeder ons kan zien. Moeizaam plooien haar lippen zich tot een glimlach. Praten lukt nauwelijks. Ze heeft pijn, ze is buiten adem. Toch sloft ze voorzichtig aan de arm van mijn moeder naar een neplederen fauteuil opdat haar haren daar opgestoken kunnen worden. Geroutineerd be

“Onze liefde, dat was échte romantiek” Hun liefdesverhaal leest als een sprookje maar eindigt als een nachtmerrie. Toen zijn vrouw de strijd met longkanker verloor, stopte Vlaanderens succesvolste misdaadauteur onmiddellijk met schrijven. Toch heeft Pieter Aspe de pen weer opgenomen. Zijn nieuwste worp ligt nu in de boekhandel. En om de pijn te verzachten werkt hij al aan zijn volgende krimi. “Je kunt de rouwende weduwnaar niet blíjven uithangen.” Tekst: Fleur van Groningen, eerder verschenen in De Morgen Magazine In 1995 schonk Pieter Aspe (64), Vlaanderens meest gelezen en geprezen misdaadauteur, het leven aan hoofdinspecteur Pieter Van In en substituut Hannelore Martens. Sindsdien beleefden deze personages velerlei avonturen in zijn geboortestad Brugge, alsook in Antwerpen en zijn huidige woonplaats Blankenberge. De razend populaire misdaadreeks  telt ondertussen maar liefst negenendertig delen en inspireerde VTM tot een televisiereeks . Aspe won de ene prijs na de ande

Flor sprak niet enkel in de overtreffende trap, hij was een vleesgeworden superlatief. Niets was hij een beetje. Hij was alles héél. Heel getalenteerd, heel grappig, heel gesloten, heel kritisch, en ga zo maar door. Zo iemand kennen, is nooit vrijblijvend. Dat weten jullie allemaal. Zoals sommigen van jullie ook weten, waren er periodes waarin mijn vader en ik elkaar vaak zagen en waarin we geen contact hadden. Ongeacht die hindernissen hield ik van hem. Een kind blijft een kind. Een vader blijft een vader. Dat wil helaas niet zeggen dat het altijd even soepel verloopt. Onze grootste gemeenschappelijke deler was ongetwijfeld onze grootste liefde: de schoonheid. In mijn ogen, en wellicht ook in die van jullie, was mijn vader een toegewijde dienaar van al wat mooi is, van al wat ontroert. Hij was zo geraffineerd en intens gevoelig, hij had zulk een ontwikkeld oog voor kwaliteit, kleur, compositie en detail. Dat uitte zich in zijn werken en vioolspel, in zijn kennis van alle vormen v