Huilend, met een slagroomtaart

Op een nieuwssite las ik over enkele inwoners van Ronse. Zij klagen over geurhinder, voortkomend uit het bufferbekken van het textielbedrijf Utexbel. Ik heb met hen te doen. Leven in de stank is verschrikkelijk. Ene Carine en Monique beweren dat ze zelfs geen eetlust meer hebben. Dat wordt geïllustreerd door een foto van hen op het zonnige terras van een McDonald's. Tussen hen in: de resten van wat ooit een copieus McDonald's-maal is geweest. Lege bekers, lege dozen. Onder het kiekje staat te lezen dat Carine en Monique “van een hamburger proberen te genieten”. Daar zijn ze niet in geslaagd. Misschien hebben ze elkaar tevergeefs aangemoedigd: “Komaan, Monique, ge kunt het!” Bestelden ze nog één Royal Crispy Bacon in de hoop dat het nu wél zou lukken. Maar Carine en Monique zien er triest uit. Vooral de linkse - vermoedelijk Carine - kijkt diep ongelukkig. Ik heb nog nooit iemand zo verslagen voor zich uit zien staren na het eten van een hamburger. Misschien tipte de fotograaf, in de hoop met deze foto de aandacht van de schepen van Leefmilieu te trekken en de arme inwoners te helpen: “Dames, kijk alsof jullie een rectaal onderzoek met een roestige hark achter de rug hebben.” Anderzijds: wat voor gezicht kan je anders trekken, als je moet eten in de stank, Ik kreeg ooit een koffiekoek voorgeschoteld bij een heel aardig incontinent koppel dat in hun zetels plaste. Ik vond het moeilijk om niét te kijken alsof ik iets met een hark achter de rug had.
Naar koffiekoeken verlang ik sindsdien nog nauwelijks. Naar andere lekkernijen wel. Daarom overweeg ik nu een kampeertripje naar Ronse om mezelf te conditioneren. Het bufferbekken van Utexbel moet zowat de ideale plek zijn voor mensen die gewicht willen verliezen. Misschien neem ik wel een selfie: ik, huilend met een slagroomtaart.

Afwisselend geven Fleur van Groningen en Nico Dijkshoorn hun eigen kijk op de actualiteit. 'Huilend, met een slagroomtaart', verscheen op 16/09/2016 in Het Nieuwsblad.