De Brangelina van ons dorp

Ik ben er dus ook niet goed van hé, van die scheiding van Brad en Angelina. Omdat ik hen niet ken, wilde ik dat in stilte verwerken. Maar nu blijkt dat véél mensen het er moeilijk mee hebben. Adèle droeg haar concert aan hen op. Op de sociale media wordt er geweend. Alsook bij de post: twee dames voor mij, die elk een pakket kwamen versturen, stortten hun hart uit bij de loketmedewerkster. Dat het zo’n schok was dat hét perfecte koppel uit elkaar ging. Ondanks hun tranen vermoed ik toch dat zij daar waren om hun gedragen ondergoed naar Brad op te sturen. Wellicht dacht de loketmedewerkster hetzelfde, propte zij ook vlug haar slipje in een envelop en likte ze die dicht met een strijdvaardige blik in haar ogen.

Hoe het ook zij: als anderen zich mogen uiten, dan ik ook. Weet je… ik putte troost uit Brangelina. Dat koppel leek te garanderen dat je én aan zelfontplooiing kunt doen, én de wereld verbeteren én kinderen kunt grootbrengen. Dat de liefde het toch van borstkanker mag winnen. Dat duurzame liefde werkelijk bestaat. En dat valt nu weg. Ik zei vanmorgen nog tegen mijn vriend: “Nu ben ik bang dat wij ooit ook uit elkaar gaan want wij zijn toch wel een beetje de Brangelina van ons dorp.” 

(Zonder de buren te willen schofferen, die zien er eigenlijk beter uit dan wij.)

Anderzijds, toen ik die bekende brief van Brad las -waarin hij schrijft hoe zijn Angelina ziek werd en instortte, maar hij haar deed bloesemen door haar voortdurend te overladen met liefde, complimenten en kussen, en haar elke seconde te behagen- vroeg ik me af of dat een houdbare situatie is. Soms wil je toch ook even rustig je ding doen op de wc, zonder voortdurend zo hard “Angie, je bent een moordwijf!” te roepen, dat ze het zeker doorheen de badkamerdeur kan horen. 

Ach, we zullen nooit écht weten waar het misliep. Eén ding is zeker: het zijn onze zaken niet.

'De Brangelina van ons dorp', verscheen op 23/09/2016 in Het Nieuwsblad.