20 juli 2016

Ongeremde dagen

Dezer dagen delen vrouwen foto's van hun donzige oksels en kuiten onder de hashtag ‪#‎LesPrincessesOntDesPoils‬. Oftewel: prinsessen hebben haartjes. Daarmee verzetten zij zich tegen het taboe op vrouwelijk lichaamshaar. Want dat heb je tegenwoordig: vooroordelen en pesterijen worden op de sociale media fanatiek verguisd. Soms vraag ik me af wie ik zou zijn als ik met dat soort virtuele beschermengelen was opgegroeid. Want toen ik 16 was, was het anders. Dan gaf een klasgenoot je een botte opmerking en herkauwde je die in stilte. Als het echt erg was, at je 's middags je boterhammen op het toilet op, omdat je niet meer onder de mensen durfde te komen. Dan huilde je wat, met je hoofd tegen de volgeschreven plastic scheidingswand, terwijl in het aanpalende hok iets in een pot plonsde. Er was niemand die het voor je opnam, niemand die zei dat zij ongelijk hadden en jij gewoon jezelf mocht zijn. Je geloofde simpelweg dat je je moest aanpassen.
Ik herinner me dat ik eens het schoolplein betrad in een kort jurkje. Ik was opgewekt. Tot enkele klasgenoten me attendeerden op de “afstotelijke vacht” op mijn benen. De hele dag rolden zij afkeurend met hun ogen en schaamde ik me. We gingen met de klas naar de zoo, ik zag de harige enkeltjes van een vrolijk, ongeremd berggeitje en wist: mijn ongeremde dagen zijn voorbij.
's Avonds verzekerde mijn moeder me dat het blonde dons op mijn benen nauwelijks zichtbaar was en ik niet moest scheren: dat zou dikke, harde stoppels opleveren die ik regelmatig moest bijwerken. Maar na nog een dag vol kritiek op school, sloeg ik haar raad in de wind. Achttien jaar onthaar ik me nu al. Vele kostbare minuten, vele vierkante meters vel, vele balletposities onder de douche. Als er in 1998 sociale media hadden bestaan, was ik nu misschien geen stoppelige burger maar een donzige prinses.
Afwisselend geven Fleur van Groningen en Nico Dijkshoorn hun eigen kijk op de actualiteit. 'Ongeremde dagen' verscheen in Het Nieuwsblad, 20/07/2016