‘Safety First’? Ik dacht dat dat iets was wat sommige vlotte kerels mompelen
als ze een condoom bovenhalen. Het bleek de titel van een VTM-serie. Ik keek
niet, het trok me niet aan. Maar de hype maakte me nieuwsgierig. Zou ik immuun
zijn voor Het ‘Smos’-effect? Toen ik geïnviteerd werd voor de avant-première
van ‘Safety First - the Movie’, tekende ik toch present. In het cinemacomplex liepen
overal agenten en militairen, met van die moordwapens die zo zacht glanzen. Veiligheid
eerst, o ironie. Ik hoopte maar dat de goede smaak ook beschermd werd. Gelukkig
bleek ‘Safety First’ een geestige film, weliswaar met een flinterdun scenario
maar dat werd door de acteurs van de juiste jus voorzien. Zelfs ‘de Smos’ vond
ik stiekem lollig. Na de film was het feest, met foute muziek, een frietkraam,
gratis drank. Dan klets je met bekendheden - allemaal even spectaculair
uitgedost met pailletten, veren, blinkende schoenen, strak gesneden jasjes
- en besef je dat onder die laagjes wuft
textiel hun maag op het ritme van‘Total Eclipse Of The Heart’ een brij kneedt van friet,
Chardonnay, bitterballen en mayonaise. De gesprekjes zijn zoals het
filmscenario maar dan zonder de jus. Op gegeven moment heb je het wel gehad. Ik
toch. Ik snelde de fluwelen trappen af naar de uitgang, alwaar ik als een
Assepoester werd tegengehouden door een knappe Vlaamse acteur. Mijn film-crush.
De man waarvoor ik zelfs naar de slechtste films en series kijk, al hij er maar
in voorkomt. Hij houdt ook niet van smalltalk. We hebben afgesproken om ons
tijdens een volgende première als wildemannen op de rode loper te smijten en er
grommend in te happen. Kwestie van die paparazzi en militairen wat afwisseling
te gunnen. Ik heb met mijn vriend overlegd: met een ander in tapijten bijten,
is niet vreemdgaan.
(Verschenen in Het Nieuwsblad, 16/12/2015)
