Fleur van Groningen

‘Safety First’? Ik dacht dat dat iets was wat sommige vlotte kerels mompelen als ze een condoom bovenhalen. Het bleek de titel van een VTM-serie. Ik keek niet, het trok me niet aan. Maar de hype maakte me nieuwsgierig. Zou ik immuun zijn voor Het ‘Smos’-effect? Toen ik geïnviteerd werd voor de avant-première van ‘Safety First - the Movie’, tekende ik toch present. In het cinemacomplex liepen overal agenten en militairen, met van die moordwapens die zo zacht glanzen. Veiligheid eerst, o ironie. Ik hoopte maar dat de goede smaak ook beschermd werd. Gelukkig bleek ‘Safety First’ een geestige film, weliswaar met een flinterdun scenario maar dat werd door de acteurs van de juiste jus voorzien. Zelfs ‘de Smos’ vond ik stiekem lollig. Na de film was het feest, met foute muziek, een frietkraam, gratis drank. Dan klets je met bekendheden - allemaal even spectaculair uitgedost met pailletten, veren, blinkende schoenen, strak gesneden jasjes -  en besef je dat onder die laagjes wuft textiel hun

“Dat is gewoon typisch vrouwen: altijd iets achterlaten om hun territorium af te bakenen”, verweert hij zich. Zijn vriendin heeft net uit de doeken gedaan hoe hij haar jaren geleden, toen ze nog maar net iets met elkaar hadden, een mandje vol oorbellen presenteerde en vroeg of daar misschien iets van haar tussen zat. "Charmant, hoor!", lacht ze en trekt een gespeeld geschokt gezicht. Iedereen aan ons tafeltje schatert. Hij neemt een slok bier en legt rustig uit dat hij er destijds nogal een wild vrijgezellenbestaan op na hield en de oorringen zich als trofeeën op zijn nachtkastje opstapelden. Met zo’n vent mee naar huis gaan is dus een beetje zoals ballen gooien bij de ‘altijd prijs’-kraam, bedenk ik. Op het einde mag je iets kiezen van de onderste plank - in het slechtste geval de afgebladderde plastic oorknopjes van een ander. Maar het fenomeen op zich – opzettelijk iets achterlaten na een eerste nacht samen- is mij volstrekt onbekend. Ik ben nogal verknocht aan mijn juw

“Ik was vier en wist dat ik Hanne was. Toch probeerde ik Hannes te zijn” Afgelopen zomer stapten Hanne (35) en Caro (34) in het huwelijksbootje. Een feest om hun liefde te vieren met vrienden en familie. Dat het een huwelijk tussen twee transgenders betrof? Daar werd nauwelijks bij stilgestaan. Toch hebben Hanne en Caro een lange weg achter de rug. Beiden ontdekten als klein jongetje dat ze een meisje wilden zijn. Pas een dikke twintig jaar later durfden ze dat aan hun omgeving te vertellen.‘Je komt op een punt dat je alles dreigt te verliezen door jezelf te zijn.’ tekst: Fleur van Groningen Wie twee  transgenders gaat interviewen, wil hen niet het gevoel geven dat ze als eigenaardigheden worden bestudeerd. Maar er is zo veel dat je wil vragen. Want hun ervaringen liggen mijlenver van de jouwe. Of zijn ze universeler dan gedacht? Uiteindelijk willen we allemaal graag onszelf kunnen zijn.  Hanne sust onmiddellijk: geen enkele vraag is taboe. Het einde van een transitie – zo

“Mijn grootste muze? Dat is de ontroering” Carmen De Vos nam de foto's, Annelies A. A. Vanbelle stelde de vragen. 'Tussen muze, man en moederschap' heet het project waarvoor zij zich hongerig op artistieke vrouwen storten. Zo ook op mij, het resultaat staat nu op Charlie Magazine .

“Het is  een verademing om je masker af te leggen" -Sa chli Gholamalizad (33) Ze was al te zien in de VTM-series Ella en Dag en Nacht . Kwam voorbij in de film De Helaasheid Der Dingen . Maar met haar hoofdrol in de misdaadreeks De Bunker, breekt de Belgische/Iraanse actrice Sachli Gholamalizad (33) door bij het grote publiek. Terwijl valt ze met haar theatervoorstelling A Reason To Talk volop in de prijzen. In beide producties geeft ze gestalte aan een immigrante.“Vlaanderen heeft het nodig om een allochtoon in een sterke vrouwenrol te zien.” tekst: Fleur van Groningen   Foto’s: Marco Mertens Het zijn drukke dagen voor Sachli Gholamalizad. Ze blikt het tweede seizoen van de VTM-misdaadreeks De Bunker in, tourt met haar theatervoorstelling A Reason To Talk en bespreekt ambitieuze toekomstplannen. Tussendoor vindt ze nog tijd voor een interview. Dat het fijn is om weer met de vertrouwde ploeg van De Bunker te werken, vertelt ze. Het is een geoliede machine.

Mijn uitgeverij en ik hoopten dat mijn boek door een bekende Nederlandse talkshow zou worden opgepikt. Daarom moest ik naar een evenement waar de presentator zijn recentste worp zou signeren en mezelf bij hem eventjes vlot promoten. Best griezelig. Recht op iemand afstappen omdat jij iets van hem nodig hebt. Terwijl je juist onzeker bent. Maar als het lukt, ben je jezelf eeuwig dankbaar. En als het niks wordt, heb je het tenminste geprobeerd. Ik trok pumps aan en een mooie rode jurk, en bedacht een plan. Terwijl die o zo beroemde presentator daar zou zitten signeren, zou ik zo’n driemaal terloops voorbij lopen en zijn nieuwsgierigheid wekken. Dat had ik nog nooit gedaan. Maar in films raken mannen vaak geïntrigeerd door de wapperende lokken van hoofdrolspeelsters. Misschien moest ik ook wat wapperen. Een handventilator in mijn tas verstoppen voor een extra dramatisch effect. En dan recht op zijn tafeltje afstevenen en me naar hem toe buigen (zonder decolleté, je wil toch au sérieu

Verschenen in Het Nieuwsblad, maandag 16 november 2015 Verschenen in Het Nieuwsblad, woensdag 18 november 2015 Verschenen in Het Nieuwsblad, vrijdag 20 november 2015 

‘We hebben de koninklijke familie achter ons’, doorbreekt de taxichauffeur de stilte. Ik draai me om op de achterbank en zie hoe zwaailichten de nacht doorklieven. ‘Op dit uur?’, vraag ik verbaasd. De taxichauffeur remt, de blauwe flitsen naderen. Gemotoriseerde politieagenten die een lijnbus escorteren. ‘Vreemd voertuig voor koningskinderen’, mompel ik. Maar de taxichauffeur is overtuigd: gewoon goede camouflage. Als de bus voorbijrijdt, tracht ik een glimp op te vangen van Willem-Alexander en Màxima, die wellicht met een lijnbus en gekleed in trainingspakken van de Zeeman, incognito van de Nationale Opera terugkeren. In plaats daarvan passeren enkele obscure profielen: haviksneuzen, neplederen revers, gouden oorringetjes, smerige petten. ‘Nou, misschien zijn het dan die opgepakte criminelen uit het nieuws’, antwoordt de taxichauffeur. In het achteruitkijkspiegeltje ontmoet ik zijn teleurgestelde blik. Alsof hij hoopt dat Maximà toch een neusprothese ophad. Hopelijk houdt de taxich

In de ogen van de mannen aan de lange tafel tegenover me, ben ik een beloftevolle vrouw. Ik zit alleen te eten, de stoel tegenover me blijft leeg. Soms zoeken ze om beurten oogcontact, soms tegelijk. Misschien vragen ze zich af hoe het zal uitdraaien als zij bij me aanschuiven, met een pittige kwinkslag en een goed glas wijn. Gelukkig weerhoudt hun vergadering hen van drieste acties. In de ogen van de dames aan het tafeltje links, ben ik een verdachte vrouw. Vanachter hun Chardonnay lijken ze te willen ontdekken waarom ik in mijn eentje lunch in een hotel. Misschien kom ik een kerel oppikken. Misschien ben ik de eenzaamheid in persoon. Misschien geniet ik met volle teugen van mijn eigen gezelschap. In dat laatste geval ben ik allicht het minst sympathiek. ‘ ç a va, madame? ’, vraagt de ober. Ik knik maar hij is al verdwenen. Mijn slaatje smaakt naar karton. Ik eet omdat ik honger heb en wil gauw vertrekken. Op een uur rijden van het hotel, eerst door de stad, dan langs dorpjes en

Mannen hebben zes uur meer vrije tijd dan vrouwen. Uit het Tijdsbestedingsonderzoek van de VUB leren we dat mannen wekelijks tien uur minder aan huishoudelijke karweien besteden dan vrouwen. Mannen werken zes uur meer maar hebben ook zes uur meer vrije tijd. De traditionele rollenpatronen blijven overeind. Nog steeds gaat meneer uit werken en is hij daarna vrij. Mevrouw heeft ook een job maar na de werkuren wast en strijkt zij er ijverig op los, zet met de ene hand de aardappels op, stoft met de andere af en leest ondertussen nog verhaaltjes voor aan het kroost. Iets wat heel wat feministes doet steigeren en wat vrouwenorganisatie Femma aanzette tot het zoeken van manieren om die hardnekkige genderrollen voor eens en altijd te destabiliseren. Op een nieuwssite werd opgeroepen om creatieve ideeën om mannen –kritisch ‘pasja’s’ genoemd- aan te zetten tot meer hulp in het huishouden. Stofzuigen moeten ze! Dweilen! Schrobben! Opdat wij exact even lang in de luie zetel kunnen liggen met o

Ik stond in de veldwinkel van mijn stiefvader boodschappen te doen, toen ik een vrouw tegen hem hoorde zeggen: 'Meneer, pruimen, daar kunt ge toch heel goed van naar 't toilet gaan, hé?' Ze zwaaide met de donkere vrucht voor zijn neus, alsof ze het resultaat van dat toiletbezoek al in haar hand hield. Daar stond hij dan, in zijn vuile werkkleren, met zijn modderige handen en zijn vriendelijke blauwe ogen, en een zanderige klak tegen de kou, naar het juiste antwoord te zoeken. Ah... de poëzie van het platteland.

‘Vroeger was ik een beest’,  grijnst hij vanachter zijn bloederige steak. ‘Was het vrijdagavond, dan moest  er geneukt worden. Ik sms’te alle vrouwen die ik wel zag zitten of ze iets wilden gaan drinken.’  Hij neemt een hap,  kauwt, spoelt het vlees door met een slok dure, fluwelige wijn. Zijn ogen, van hetzelfde petroleumblauw als zijn trui, zoeken ondeugend mijn blik. ‘Meestal reageerden er meteen een stuk of vijf. Zat mijn favoriet ertussen?  Geen probleem. Maar anders twijfelde ik: kiezen is verliezen.” Ik grijns terug. Het losbandige leven waartoe ik niet in staat blijk, heeft me altijd geboeid. Zelf ben ik zo trouw als een hond: ik verdiep me graag grondig in één man en vind seks zo veel intenser als er liefde in het spel is. Al wil dat niet zeggen dat ik niet kan genieten van andermans sappig avontuur.   ‘Wie koos je dan?’ vraag ik en nip van mijn glas. Even zwijgt hij. Dan klinkt het zacht, haast schuldbewust:’ Meestal probeerde ik met een drietal vrouwen af te sp

Misschien is het logisch dat je, als je als klein kind in een onveilige situatie opgroeit, daarna alsnog een veilige omgeving voor jezelf tracht te scheppen. Met vertrouwde spullen die je meesleept opdat  je omgeving niet volledig kan veranderen. Met waarden en regels om op terug te vallen, wat er ook gebeurt. Misschien klamp je je zelfs vast aan het gedachtegoed van je familie om toch het gevoel te krijgen dat je ergens bij hoort. Ik deed het allemaal. Ik wilde overleven. Mijn grootste angst was om nooit de rust van een veilig nest te kennen. Naast factoren die tot zo’n nest konden bijdragen, zocht ik naar mensen die me geborgenheid zouden bieden. Maar die felbegeerde rust bleef uit. Toen een lange relatie me begin dit jaar op het punt bracht dat ik moest kiezen tussen ongelukkig of onveilig zijn, keek ik mijn angst dan toch in de ogen. Ik koos onveiligheid. Diezelfde nacht droomde ik dat ik de keuken van mijn appartement binnenliep en alle glazen waren gesneuveld. De elegant

‘Staat ze daar met haar poep omhoog, dat heeft ze goed uitgespeeld.’ ‘Hoe ziet jouw seksleven eruit?’ - ‘Awel, ik ben geen preutse, ik…’ - ‘… sta voor alles open?’ (buldergelach) Of: ‘Is jouw huisdier een eekhoorntje? Dan gaan we ruzie maken want die heeft nog nooit zo’n grote eikel gezien.’  Met dat soort opmerkingen werd de toon gezet in de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van Singl3s, het datingprogramma op VIJF waar deze keer de rollen worden omgedraaid. Mochten voordien drie vrolijke vrijgezellinnen hun uitverkorene uit een vijver vol kwijlende kandidaten vissen, nu is het de beurt aan drie single mannen. Benieuwd met welke grimas de dames van de feministische denkgroep Het Vrouwen Overleg Komitee  die avond voor de tv zaten. Mannen en vrouwen van rol laten wisselen? Ha! Maar drie kerels een vleeskeuring laten leiden in tijden van #wijoverdrijvenniet? Gewaagd. Zeker als de Don Juans zich hardop verheugen over tanga-billen en knappe gezichtjes.  En verlustigd naar een

Op een occasionele uilenkreet na, is het ’s nachts muisstil waar ik woon. Als je dan door het raam naar buiten kijkt, als door een inktblauwe filter, langs het slapende boerenpaard en het verdrogende maïsveld, zie je het bos. Donker, schijnbaar levenloos, haast dreigend. Zet je het raam op een kier, dan hoor je het verre geruis van de wind in de takken. Een geluid dat je een gevoel van eeuwig heid kan bezorgen, alsof je ver boven alles wordt uitgetild en niets er nog toe doet. Maar waardoor je net zo goed door eenzaamheid kunt overmand worden. Misschien loopt één van mijn katten door dat bos, bedenk ik dan. Met witte pootjes op het donkergroene mos, fluweel op fluweel, zonder de stilte te breken. Vannacht is de stilte verjaagd. In het dichtstbijzijnde dorp werd een gestreepte feesttent neer geplant. Voor de Jungle-fuif riepen de posters en wie voor 22 u komt opdagen betaalt slechts één euro entree. Inmiddels is het middernacht en vloeien de pompende beats uit over het donkere lan

Dit overzicht is niet beschikbaar. Klik hier om de post te bekijken.

Mijn vriend stelt voor om mijn verjaardag te vieren in een drukbezocht openluchtcafé. De bomen hangen vol kleurige lampjes, we zitten bij een groot open vuur. Iets verderop staat de woonwagen van een kaartlegster. Na de nodige glazen wijn besluit een vriendin rond middernacht om mij op een toekomstvoorspelling te trakteren. Giechelend haken we onze armen ineen en wankelen hooggehakt mijn toekomst tegemoet. Het doet me even denken aan lang geleden op de kermis, toen ik er samen met een vriendinnetje stiekem vandoor was gegaan. Ongemerkt volgde mijn moeder ons en zag ons gearmd vrolijk naar het spookhuis huppelen. Achter een groot, rond venster kwamen lachende bezoekers voorbij op een haperende loopband, waardoor het leek alsof ze bibberden van schrik. Stoer kochten wij een ticketje. Binnen werd ik overmand door angst. Ik besefte niet dat het dunne bruggetje boven een ravijn vol skeletten een optische illusie was en wilde meteen rechtsomkeert maken. Maar de volgende groep bezoeke