KUNNEN WE NOG EEN TABOE DOORBREKEN?
Deinende
bipsen. Speciale slipjes. Design speeltjes.
… kunnen we nog een taboe doorbreken?
Soms vrees ik dat mannen niks van vrouwen begrijpen. Maar steeds vaker krijg ik het gevoel dat ik er zelf ook niet veel van weet. Bijvoorbeeld tijdens een reclame die momenteel op de vrouwenzenders wordt vertoond. Een montage van vrouwen die gezellig samen dansen. Jong en oud, en dik en dun, schudt de heupen los op iets wat als een dwingend ‘shake your booty’ klinkt. En terwijl de kijker braaf op hun deinende bipsen focust, en misschien toegeeflijk begint mee te wiebelen in de zetel, stelt de voice-over een onverwachte vraag.
‘Urineverlies?’
Het klinkt vriendelijk. Als de behulpzame onbekende die u in het station aansprak nadat hij uw sleutelbos voor u opgeraapte. Toch is mijn reactie telkens een boos ‘Nee?!’ naar het scherm te roepen. Maar of ik nu beledigd ben of niet, vervolgens komt er een gelaagd broekje in beeld, drie laagjes om precies te zijn, dat vrouwen discreet onder hun kleding kunnen dragen. ‘Jij voelt het niet, zij zien het niet’, sust de voice-over. En met een close-up van de laatste swingende billen: ‘Dans zoveel je wil.’
Vrienden van het knuffelbos
Kijk, dit wist ik dus niet. Ik wist niet dat zo veel medezusters het heerlijk vinden om overal zomaar samen te dansen - in de keuken, de tuin, waar dan ook. Maar in dit filmpje wordt het gepresenteerd als een typische, vrouwelijke gewoonte waarvan iedereen op de hoogte is. Behalve ik. Bovendien ziet het eruit alsof de banaalste gebeurtenis al een goede aanleiding is. ‘Ik heb gisteren de nieuwe worst van Albert Heijn geproefd’ – ‘Amai, daar moet ik nu van dansen, zie!’ – ‘O leuk, ik doe mee!’
Een beetje zoals Jerooms Vrienden Van Het Knuffelbos – ‘Dansen, dansen!’- maar dan met minder humor en meer oestrogeen. En gelaagde broekjes. Zij voelen het niet en ik zie het niet. Maar zij weten het en ik niet. Ik voel me belazerd. Buitengesloten. De enige vrouw die niet door haar medezusters werd voorbereid op haar lot.
Volgens het VIVA-SVV provincie Antwerpen – de Antwerpse vrouwenwerking van De Voorzorg- is het echter de taak van huisartsen en verpleegkundigen om vaker bij hun vrouwelijke patiënten te informeren naar incontinentieproblemen. Ongeacht hun leeftijd. Want al komt het meer bij oudere dames voor, uit een enquête bij vrouwen vanaf 25 jaar bleek dat meer dan de helft er sporadisch last van heeft. Nu, dat moet nogal een enquête zijn geweest. Zeker als de ondervragers het subtiel aanpakten, wat allicht het geval was gezien er nog een taboe op dit onderwerp rust. ‘Mevrouw, sorry dat ik u stoor tijdens het shoppen, maar heeft u misschien zonet toevallig iets verloren?’ En dan maar hopen op een eerlijk antwoord.
Bekkenbodemspierkracht
Jammer dat hier zo’n taboe op rust. Dat vrouwen zich schamen. Ook al lieten ze mij in de steek, ik wens het mijn medezusters niet toe. Ze zijn niet de enige. Nee, als ik dat filmpje mag geloven bestaat er zelfs een soort vrolijke dansen-met-laagjes-broekjes-sekte die overal samenkomt. En ze kunnen er niks aan doen. Tenzij ze stoppen met dansen misschien, maar dat is vast te veel gevraagd. Gelukkig is er nu de Elvie, het allereerste design toestel (waarde: 125 euro) waarmee vrouwen hun bekkenbodemspieren kunnen trainen. Dat verbetert hun seksleven én verkleint de kans op ongewild urineverlies. De reclameslogan speelt wellicht in op de vrouwelijke behoefte aan controle, met iets als ‘Verlies het alleen nog waar en wanneer jij dat wil’.
Nu hoeven vrouwen niet in het wilde weg te oefenen, in de hoop dat het vroeg of laat beter gaat. Nee, de Elvie werkt samen met een app op hun smartphone, die hun spierkracht en eventuele vooruitgang aangeeft. Of die resultaten ook gedeeld kunnen worden op sociale media, is niet duidelijk. Het zou fijn zijn, kwestie van het taboe nog meer te doorbreken.
Hoe dan ook wil ik oproepen om meer begrip voor vrouwen met dit kwaaltje en in het bijzonder zij die ijverig hun bekkenbodemspieren trainen. Ziet u een collega met een rood aangelopen hoofd, fronsend naar haar gsm staren? Dan weet u dat zij op dat moment haar uiterste best doet om haar leven terug onder controle te krijgen. Moedig haar aan. Supporter. Applaudisseer. Bied haar een drankje aan met de woorden ‘Ge kunt het ophouden, ik geloof in u.’ Want het is écht niet gemakkelijk om vrouw te zijn. Ik besef het elke dag meer en meer.
… kunnen we nog een taboe doorbreken?
Soms vrees ik dat mannen niks van vrouwen begrijpen. Maar steeds vaker krijg ik het gevoel dat ik er zelf ook niet veel van weet. Bijvoorbeeld tijdens een reclame die momenteel op de vrouwenzenders wordt vertoond. Een montage van vrouwen die gezellig samen dansen. Jong en oud, en dik en dun, schudt de heupen los op iets wat als een dwingend ‘shake your booty’ klinkt. En terwijl de kijker braaf op hun deinende bipsen focust, en misschien toegeeflijk begint mee te wiebelen in de zetel, stelt de voice-over een onverwachte vraag.
‘Urineverlies?’
Het klinkt vriendelijk. Als de behulpzame onbekende die u in het station aansprak nadat hij uw sleutelbos voor u opgeraapte. Toch is mijn reactie telkens een boos ‘Nee?!’ naar het scherm te roepen. Maar of ik nu beledigd ben of niet, vervolgens komt er een gelaagd broekje in beeld, drie laagjes om precies te zijn, dat vrouwen discreet onder hun kleding kunnen dragen. ‘Jij voelt het niet, zij zien het niet’, sust de voice-over. En met een close-up van de laatste swingende billen: ‘Dans zoveel je wil.’
Vrienden van het knuffelbos
Kijk, dit wist ik dus niet. Ik wist niet dat zo veel medezusters het heerlijk vinden om overal zomaar samen te dansen - in de keuken, de tuin, waar dan ook. Maar in dit filmpje wordt het gepresenteerd als een typische, vrouwelijke gewoonte waarvan iedereen op de hoogte is. Behalve ik. Bovendien ziet het eruit alsof de banaalste gebeurtenis al een goede aanleiding is. ‘Ik heb gisteren de nieuwe worst van Albert Heijn geproefd’ – ‘Amai, daar moet ik nu van dansen, zie!’ – ‘O leuk, ik doe mee!’
Een beetje zoals Jerooms Vrienden Van Het Knuffelbos – ‘Dansen, dansen!’- maar dan met minder humor en meer oestrogeen. En gelaagde broekjes. Zij voelen het niet en ik zie het niet. Maar zij weten het en ik niet. Ik voel me belazerd. Buitengesloten. De enige vrouw die niet door haar medezusters werd voorbereid op haar lot.
Volgens het VIVA-SVV provincie Antwerpen – de Antwerpse vrouwenwerking van De Voorzorg- is het echter de taak van huisartsen en verpleegkundigen om vaker bij hun vrouwelijke patiënten te informeren naar incontinentieproblemen. Ongeacht hun leeftijd. Want al komt het meer bij oudere dames voor, uit een enquête bij vrouwen vanaf 25 jaar bleek dat meer dan de helft er sporadisch last van heeft. Nu, dat moet nogal een enquête zijn geweest. Zeker als de ondervragers het subtiel aanpakten, wat allicht het geval was gezien er nog een taboe op dit onderwerp rust. ‘Mevrouw, sorry dat ik u stoor tijdens het shoppen, maar heeft u misschien zonet toevallig iets verloren?’ En dan maar hopen op een eerlijk antwoord.
Bekkenbodemspierkracht
Jammer dat hier zo’n taboe op rust. Dat vrouwen zich schamen. Ook al lieten ze mij in de steek, ik wens het mijn medezusters niet toe. Ze zijn niet de enige. Nee, als ik dat filmpje mag geloven bestaat er zelfs een soort vrolijke dansen-met-laagjes-broekjes-sekte die overal samenkomt. En ze kunnen er niks aan doen. Tenzij ze stoppen met dansen misschien, maar dat is vast te veel gevraagd. Gelukkig is er nu de Elvie, het allereerste design toestel (waarde: 125 euro) waarmee vrouwen hun bekkenbodemspieren kunnen trainen. Dat verbetert hun seksleven én verkleint de kans op ongewild urineverlies. De reclameslogan speelt wellicht in op de vrouwelijke behoefte aan controle, met iets als ‘Verlies het alleen nog waar en wanneer jij dat wil’.
Nu hoeven vrouwen niet in het wilde weg te oefenen, in de hoop dat het vroeg of laat beter gaat. Nee, de Elvie werkt samen met een app op hun smartphone, die hun spierkracht en eventuele vooruitgang aangeeft. Of die resultaten ook gedeeld kunnen worden op sociale media, is niet duidelijk. Het zou fijn zijn, kwestie van het taboe nog meer te doorbreken.
Hoe dan ook wil ik oproepen om meer begrip voor vrouwen met dit kwaaltje en in het bijzonder zij die ijverig hun bekkenbodemspieren trainen. Ziet u een collega met een rood aangelopen hoofd, fronsend naar haar gsm staren? Dan weet u dat zij op dat moment haar uiterste best doet om haar leven terug onder controle te krijgen. Moedig haar aan. Supporter. Applaudisseer. Bied haar een drankje aan met de woorden ‘Ge kunt het ophouden, ik geloof in u.’ Want het is écht niet gemakkelijk om vrouw te zijn. Ik besef het elke dag meer en meer.
(Verschenen in Het Nieuwsblad 14/11/2014)
.png)
