17 oktober 2014

WAT MET AL DIE HUILENDE KINDJES?

In co-ouderschap. Aan de muur. In de bioscoopzaal.
… WAT MET AL DIE HUILENDE KINDJES?

Uit een groot onderzoek aan de VUB over scheidingen in Vlaanderen, waarbij gegevens van bijna 900 kinderen van getrouwde en gescheiden koppels werden geanalyseerd, blijkt dat kinderen die in co-ouderschap opgroeien, minder enthousiast zijn over het huwelijk. Wat een zeer goede zaak kan zijn. Misschien zullen ze dan weloverwogen beslissingen nemen in plaats van halsoverkop in het huwelijksbootje te stappen. En moet er überhaupt nog getrouwd worden? Was seriële monogamie tegenwoordig  niet de norm? Zolang we dat dan ook maar niet verzieken. Want het vooruitzicht dat kinderen alle geloof in de liefde verliezen door ons geklungel, is bepaald onprettig. Nee, daar kan een (plus)ouder al eens van wakker liggen. Al bestaan er ook mensen die maar geen genoeg krijgen van ongelukkige kindjes.

In de fik
Zoals de Leuvense professor Filip Raes. ‘De vloek van de huilende kindjes? Flauwekul!’, riep hij uit en doelde daarmee niet op de resultaten van het VUB-onderzoek maar zijn verzameling portretten van huilende jongetjes, zogenaamde ‘crying boys’. U weet wel, van die kitscherige schilderijen zoals er ook één in het interieur van Thuis-coryfeeën Frank en Simonneke hangt. Mij is het een raadsel waarom iemand graag naar een ongelukkig kind kijkt. Maar professor Raes, die er inmiddels een veertigtal bezit, heeft er wat mee. Daar zit zijn beroepskeuze allicht voor iets tussen: hij is gespecialiseerd in depressies. Misschien was hij vroeger zelf zo’n immer vrolijk kind, dat met satanische grijns verkondigde: ‘En als ik later groot ben wil ik overal verdrietige mensen om mij heen zodat ik mij nóg blijer voel, mwoehaha!’ Of misschien loopt hij zelf ook steevast met een  traan rond en voelt zich zo minder alleen. Hoe dan ook: zijn verzameling  is niet zonder risico. De legende wil dat op deze schilderijen een vloek rust. Een Italiaanse schilder zou de weeskinderen vlak na WO II hebben geportretteerd en vervolgens zou hun tehuis –en zij erbij- in vlammen zijn opgegaan. Wie het nu waagt om zo’n reproductie op te hangen, roept brand of andere ellende over zich uit. Handig als u bijvoorbeeld een geslachtsziekte hebt opgelopen maar uw partner niet wil opbiechten dat u bent vreemdgegaan: dan haalt u gewoon snel zo’n schilderijtje in huis. Branderig gevoel? Blame it on de crying boy. Nu ik er aan denk: dat werpt een heel andere kijk op de verzameling van professor Raes. Ware het niet dat hij niet in de vloek gelooft. Nee, hij riep 2 jaar geleden al onbevreesd op om dit soort schilderijen aan hem te schenken en kreeg massaal reactie. Toen hij niet onmiddellijk een huilend kereltje ging ophalen bij een vrouw, vloog haar garage in de fik. Wat mij doet vrezen voor de toekomst van Frank en Simonneke. Op thuisforum.be las ik dat hun schilderij vroeger in het huis van Maarten Reimers hing, die in seizoen 12 een brandende balk op zijn kop kreeg. Wie weet wat de Bomansen te wachten staat… Wie echter niet gelooft in de vloek van de huilende kindjes, kan terecht in het Gentse Ghislain museum, waar de collectie van professor Raes wordt tentoongesteld. Misschien een leuk tripje met de kids: ‘Waarom die kindjes wenen? Omdat ze geen ouders hebben, de oorlog meemaakten en levend zullen verbranden. Dan is co-ouderschap nog niet zo slecht, hé, snotneus?’

Krijsend afgemaakt
Met Halloween komt ‘Welp’ in de zalen, een Vlaamse horrorfilm die verhaalt van een scoutskamp waar 12-jarigen krijsend worden afgemaakt door een psychopaat. Volgens de makers ongeschikt voor kinderen onder de 14. Maar de Filmkeuringscommissie kende de film toch het label ‘kinderen toegelaten’ toe.  Blijkt dat die commissie uit vrijwilligers bestaat, die in hun eentje beslissen. Wie weet was het wel eerder genoemde professor, die bij wijze van hobby vanuit zijn kamer vol schilderijen met huilende kindjes over het lot van jonge bioscoopgangertjes besliste. Met weer zo’n demonische lach of een traan op zijn wang. Of het was een co-ouder die dacht: ‘Ha, zo kunnen we ons kroost inpeperen dat het nog niet zo slecht is om 2 veilige nesten te hebben. Gaan klikken bij de VUB? Tss. ’t Zal hen leren.’
 


(Verschenen in Het Nieuwsblad, 17/10/2014)