INTERVIEW: Evelien Bosmans

 Evelien Bosmans (24)

“Ik voel me gelukkiger als ik naar iets verlang, dan als ik het heb.”

Amper vierentwintig is ze. Maar de Kempense actrice Evelien Bosmans heeft al een indrukwekkend parcours afgelegd. Ze speelde mee in verschillende tv-series en had hoofdrollen in films als ‘Groenten uit Balen’, ‘Marina’ en ‘Halfweg’. Ondertussen duikt ze regelmatig op in theatervoorstellingen. En tussen de lakens met kersvers lief Jonas Van Geel – oftewel: de golden boy van VTM. En binnenkort krijst ze de longen uit haar lijf in ‘Welp’:  een heuse Vlaamse horrorfilm die op 29 oktober bij ons in de zalen komt.

tekst: Fleur van Groningen - verschenen in Het Nieuwsblad Magazine 25/10/2014 

Evelien ontvangt me in haar Antwerpse appartementje. De muren kraakwit, de lichte leefruimte op enkele meubels na, vrij leeg. ‘Het is nog niet af’, waarschuwt ze. ‘Ik heb het pas gekocht en woon hier nog maar net!’ Er wordt thee gezet en een plaat opgelegd. Want Evelien koopt haar muziek enkel op vinyl. Niet om hip te doen maar omdat zo’n platenspeler gezelliger is. Het interview moet snel, snel,  tussen de bedrijven door: ze is aan het repeteren voor een theaterstuk, blikt een tv-reeks in, gaat diezelfde avond voor het eerst naar Welp kijken en vertrekt over enkele dagen op vakantie. Wat ons niet belet om tussendoor nog wat te kletsen over gemeenschappelijke kennissen en een vergelijkend borstenonderzoek te houden. Heel meisjesachtig – even voel ik me terug 24.

Waar trek je naar toe?
Naar Thailand. Jaarlijks probeer ik één maand op reis te gaan. Zo’n lange vakantie geeft inspiratie en energie. Eens een weekje er tussen uit,  is te weinig. Ik heb die tijd nodig om alles te laten bezinken,  pas dan kan ik me écht ontspannen. 

Terwijl jij straks op een Bounty-strand ligt, komt hier ‘Welp’ uit. Een Vlaamse horrorfilm - vrij zeldzaam, niet?
Héél zeldzaam. Ik kan me niet herinneren dat er ooit al zoiets gemaakt is in ons land. 

Dus toen jij gevraagd werd, zei je meteen toe?
Jonas Govaerts, de regisseur, sprak mij aan op café: ‘Ik ga een film maken en wil dat jij er in speelt.’  Het was erg laat, ik kende hem niet, dacht dat hij maar wat kwam lullen. Drie maanden later belde hij. Het script bleek enorm spannend en zat vol zotte stunts! Wat een kans! Natuurlijk zei ik toe.
Ik speel een stoere scoutsleidster die op een scoutskamp in de Ardennen met een leider flirt. Maar dan volgt de ene gruwelijke gebeurtenis de andere op: ik heb wat af gekrijst!

Ben je zelf een angsthaas?
Ik heb vaak schrik dat er iets vanachter een hoek zal schieten en mij vastgrijpen. Op reis in Mexico werden mijn zus, een vriendin en ik ’s nachts eens achtervolgd door een politiewagen. Toen waren we héél bang. Maar er is niks gebeurd. Ik heb ook een lichte vorm van smetvrees. Schrik om onfrisse mensen, palen in de metro  of leuningen van roltrappen aan te raken. En op de set was ik bang als ik ’s avonds naar het toilet moest en daarvoor door het donkere bos moest lopen, net nadat ik een enge scène had gespeeld…. 

Waren er stunts die je niet zag zitten?
Er was één stunt waar ik tegenop zag. Ik moest een deken optillen waar een wilde kat onderuit zou springen, recht in mijn gezicht. Jonas had een wilde kat naar de set laten komen. Dat beest zag er echt supergevaarlijk uit. Wat als die kat mijn ogen zou uitkrabben! Maar toen ik de scène speelde, liep de kat heel snel langs mij heen het bos in. Uiteindelijk heb ik het shot met een andere, supertamme kat gespeeld. 

Hoe was de sfeer op de set, met al die kinderen?
Een echt kamp.  De kinderen vonden het fantastisch. Op den duur werden zij ook écht onze scoutskindjes. Ze waren enorm gefocust en nooit bang. 

Twee jaar geleden won jij op het Filmfestival Oostende de Ensor voor beste actrice. ‘Je kunt nooit genoeg bevestiging krijgen’, zei je toen. Ben je onzeker?
Ik word onzekerder met de jaren. Het podium opzoeken is een mengeling van angst om af te gaan en hoop op bevestiging. Op de toneelacademie van Maastricht kwam ik toe als een héél onzekere student. Maar die Hollanders hebben daar toch pluimen in mijn gat gestoken! (lacht) Dat deed deugd. 

In Vlaanderen is men vaker gecomplexeerd: we mogen het vooral niet te hoog in onze bol krijgen.
Dat is op veel theaterscholen de methode: iemand volledig afbreken, om hem opnieuw op te bouwen.  Ik heb twee jaar woordkunst aan het conservatorium  gevolgd en werd héél onzeker van die aanpak. Er waren studenten waarbij het werkte, die zich gingen bewijzen. Mij ontmoedigde het. 

Belemmert jouw onzekerheid je?
Niet als ik speel. Eerder achteraf. Jezelf voor het eerst zien, op dat genadeloze bioscoopscherm is vaak verschrikkelijk. Toen ik Marina voor het eerst zag, was ik daar echt niet goed van. Gelukkig waren er ook veel scènes zonder mij. (lacht) Ook als ik theater speel is het eng als er iemand in de zaal zit wiens mening ik belangrijk vind. Dan moet ik mezelf heel erg forceren om het podium op te stappen en niet weg te lopen, met het schaamrood op de wangen.

Wilde je altijd al actrice worden?
Vroeger tekende ik veel en wilde striptekenares worden.  Maar een inspirerende leraar Nederlands die mijn spreekbeurten steeds prees, raadde me aan om te acteren. Op mijn 21^ste een  Ensor winnen was fantastisch maar legde de lat heel hoog. Gelukkig ging ik toen tussen de projecten door nog naar de les: een veilige cocon waar ik nog op mijn bek mocht gaan en niet steeds hoefde te verbluffen. Dat mis ik nu soms. Maar nu werk ik aan een project met leeftijdsgenoten, dat voert me opnieuw naar de basis van het spelen.

Wat voor project?
‘You may now kiss the bride’: een theatervoorstelling die het liefdesleven van twee mensen schetst aan de hand van verschillende, bestaande liefdesdialogen. Dat willen we in de vorm van een ouderwets, volks trouwfeest gieten en uitvoeren in de lelijkste Vlaamse parochiezalen.

Dit jaar was je opnieuw genomineerd voor een Ensor maar won Charlotte De Bruyne hem. Bestaat er veel rivaliteit tussen Vlaamse actrices?
Daar merk ik niks van. We zijn met een kleine, diverse groep acteurs in Vlaanderen. Dus moeten we elkaar koesteren. Natuurlijk is het leuk om iets te winnen. Maar ik voel me gelukkiger als ik naar iets verlang, dan wanneer ik het heb. 

Dus als je vanavond naar Welp gaat kijken…
…is het gewoon met de regisseur en de hoofdrolspelers. Geen pers, geen fotografen, ik hoef me niet op te tutten. Het kan leuk zijn, je mooi maken voor een première. Maar ik vind het ook fijn om er shabby bij te lopen.

Dit is toch niet je natuurlijke haarkleur?
Ik ben donkerblond. Maar momenteel  speel ik mee in een serie die in januari op Eén komt: Tom en Harry en geef gestalte aan iemand van zesentwintig, die op trouwen staat. Bruin haar maakt me wat ouder. Dat is het leuke aan dit vak, dat je van uiterlijk kunt wisselen. Als actrice beschouw ik mijn lichaam als een instrument. Ik zou gerust veel durven bijkomen voor een rol. 

Mis je je blonde lokken niet?
Zeker! Het leven als brunette is opvallend anders. In het verkeer,  bijvoorbeeld. Ik ben geen goede chauffeur, andere weggebruikers reageren vaak boos. Toen ik blond was, vergaven ze me glimlachend. Nu ik bruin haar heb, blijven ze kwaad kijken. Blondines krijgen meer gedaan. 

Reageren mannen ander op je?
Misschien dat ik op straat minder blikken krijg. Zeker als ik ook mijn bril draag. Maar ik ben daar niet zo mee bezig.

Ach, krijgen je vriendinnen ook eens wat aandacht.
O, maar ik heb drie prachtige vriendinnen! We hebben elkaar op het conservatorium leren kennen: zaten in dezelfde klas en zijn sindsdien heel hecht. Eentje is actrice en woont in dezelfde straat. Wij horen elkaar elke dag. We delen ook een auto en hebben elkaars huissleutel. De andere twee wonen in Brussel. Eén acteert, de ander is schrijfster. 

Eén van je beste vrienden is Matteo Simoni, waarmee je al vaak een koppel moest spelen. Sloeg de vonk nooit over?

Bij Matteo wist ik onmiddellijk:  dit wordt intense vriendschap. Dan zijn seksscènes hilarisch. Tijdens onze eerste kusscène bij Rang  , kregen we de slappe lach. Het was de laatste scène van de dag, iedereen wilde naar huis en door ons duurde het extra lang.

Actrice Marieke Dilles zei me dat acteren een veilige manier is om te experimenteren met emoties die ze in het dagelijkse leven niet toelaat. Herken jij dat?
Het kan louterend zijn om de hele dag rouwscènes of woedescènes te spelen. Nadien voel je je opgelucht. Ik moet vaak scènes spelen die parallel lopen met mijn leven. Zoals een break-up als ik zelf een relatie heb verbroken. Dan kan ik met meer intensiteit spelen. Maar voor emotionele scènes doe ik geen beroep op herinneringen. Ik probeer me de situatie gewoon zo goed mogelijk voor stellen.

Word je het nooit beu om te doen alsof je iemand anders bent?
Tijdens mijn schooltijd was ik veel meisjes. Het ene jaar hippie, het andere skater, een jaartje gothic, dan de girl next door…. Van Buffalo’s naar een lange hippierok, ik heb het allemaal gehad. Ik ben het type dat vaak van gedaante verandert.

Uit wat voor een nest kom je?
Mijn moeder is kleuterleidster, mijn vader brandweerman en ambulancier. Ik heb een drie jaar jongere zus, onze relatie is fantastisch. Vroeger deed ik vreselijke dingen met haar haren. Dan moest ze de straat op met tien vlechten, als een inktvis. (lacht)  Helaas zie ik haar nu minder. Ze woont in Amsterdam,  studeert daar aan de toneelacademie.  Ik mis haar enorm. Raar dat acteren in ons bloed zit: mijn ouders hebben er niks mee. 

Waarvoor ben je je ouders dankbaar?
Dat ze mij altijd heel vrij hebben gelaten. Er was niks om tegen te rebelleren. Ze zeiden dat ik mijn dromen moest volgen en hebben mij altijd gesteund.

Je ouders zijn gescheiden?
Toen ik achttien en gelukkig al het huis uit was. Maar die scheiding heeft me toch gevormd. Kinderen van gescheiden ouders worden cynischer. Toch ben ik superromantisch. Die aflevering van Lang Leve (VTM-programma met Jonas Van Geel, nvdr.) over Nicole en Hugo, heeft mij enorm geraakt. Hugo zei : ‘Ik ben ooit naar Londen geweest  zonder Nicole maar kon dat niet aan en heb haar keiveel gebeld’. Waarop Jonas: ‘Hoe lang was je weg?’ en Hugo: ‘Drie dagen.’ (Giert het uit) Toch superschoon?  Ik kijk ook veel naar Libelle tv. Naar programma’s over grenzenloze liefde, waarbij Nederlandse chicks naar Zuid-Afrika trekken om in een armzalig hutje te gaan wonen en te zeggen (imiteert Nederlands accent): ‘Nou, ik vind het toch super!’  Dan zit ik op de zetel, onder een dekentje te wenen. Ik geloof dus in de liefde. Maar ik heb ook schrik om ze te verliezen. Ik wil niet afhankelijk worden. Altijd samen, zoals Nicole en Hugo? Dat zou ik niet kunnen.

Je had dan ook een lange afstandsrelatie met een Amsterdamse acteur.
De momenten dat je bij elkaar bent, zijn superintens. En als je niet bij elkaar bent, heb je je eigen leven. Maar het vele reizen woog zwaar. 

En als je je lief nodig hebt, is hij er vaak niet.
Maar ik geniet enorm van alleen zijn. Waarom zou ik een schouder nodig hebben als ik Libelle tv heb? (schatert) 

Jij en je nieuwe lief spelen samen in de VTM-serie Amateurs, waar hij mee aan schreef. Hoe was dat?
Wij zijn al hele goede vrienden sinds Rang 1. Op de set van Amateurs amuseerde iedereen zich te pletter.  Maar eh… wat mij relatie betreft? Dat is echt nog héél pril. Vraag me daar over een jaar maar meer over, dan heb ik vast meer te vertellen! (lacht ondeugend)

Ze ruikt naar…. 
Narciso Rodriguez. Een hele aparte geur die ik sinds mijn 16^de draag. Als vrienden het bij iemand anders ruiken, moeten ze meteen aan mij denken.

Ze eet graag…
Italiaans. Ik kan eten wat ik wil, ik ben gezegend met de goede genen van mijn moeder: zij is ook heel mager.

Ze dineert bij…
Yam Thai is top. Il Magnifico is een hele goede Italiaan. En echt héérlijk: Bún een piepklein Vietnamees restaurantje. Hemels.

Ze leest…
De Cirkel van Dave Eggers is het beste boek dat ik dit jaar heb gelezen. Het stelt onze maatschappij is vraag door een toekomstbeeld van een maatschappij zonder privacy te schetsen, door de ogen van een emotionele, rebelse vrouw. Héél interessant.

Ze kijkt…
Ik ben helemaal weg van de film ‘The Most Wanted Man’ van Anton Corbijn.  De laatste film met de briljante acteur Philip Seymour Hoffman. Topfilm.

Ze kijkt op naar…

Cate Blanchet. Haar Oscar-speach over de vrouw is fantastisch. Daarin kaart ze aan hoe weinig vrouwen er in films spelen – en daarvoor minder betaald worden- en dat als je dat vertaalt naar de echte wereld, slechts 17 procent van de bevolking vrouwelijk is. Ik zou in België ook graag meer films zien waarin sterke vrouwen de hoofdrol spelen.

Evelien Bosmans, wie?

- Ze werd geboren in Mol, op 9 november 1989
- Ze heeft één jongere zus, Marlies Bosmans.
- Ze heeft sinds kort een relatie met Jonas Van Geel,  bekend van o.a. ‘Tegen de sterren op’ en ‘Lang Leve’. 
- Ze studeerde aan het Antwerpse conservatorium en de Toneelacademie in Maastricht.
- Ze speelde de hoofdrol  in ‘Groenten uit Balen’ van Frank Van Mechelen, die in 2011 uitkwam. Daarvoor won ze in 2012 een Ensor als Beste actrice op het Filmfestival Oostende.
- In 2011 speelde ze een hoofdrol in ‘Rang 1’, een serie op Eén.
- In datzelfde jaar speelde ze in "300 el x 50 el x 30 el", een voorstelling van het theatergezelschap FC Bergman, waarvan onder andere Matteo Simoni en Marie Vinck deel uitmaken. 
- Ze was te zien in series als Red Sonja, Zingaburia en Danni Lowinski.
- Ze nam de Vlaamse spreekstem van het Merida, het hoofdpersonage van de Disney-film Brave voor haar rekening in 2012.
- In 2013 kwam ‘Marina’ van Stijn Coninx in de zalen, waarin zij een hoofdrol had.

- Dit jaar was ze al te zien in ‘Halfweg’ van Geoffrey Enthoven, in de VTM-serie ‘Amateurs’ en het

Eén-programma ‘Achter de Feiten’. En binnenkort dus in ‘Welp’, van Jonas Govaerts.