10 oktober 2014

HEBBEN WE AL GENOEG KICKS EN HIGHS GEHAD?


Gelukzalige s(ch)elfies. Buitenzinnige liefde. De allernieuwste gadgets.

… Of we AL genoeg kicks en highs hebben gehad?


Deze week ging Gone Girl in première. Een film die volgens regisseur David Fincher maar liefst 15 miljoen huwelijken zal doen sneuvelen. U bent gewaarschuwd. Maar volgens relatie-experte Rika Ponnet heeft de prent geen effect op gelukkige koppels. ‘
Al kan het wél dat een film of boek op het juiste moment de ogen opent, bij stellen waar er al een serieuze haar in de boter zit. ‘Ah, zo zit dat in elkaar, beseffen ze dan’, aldus Ponnet.  Iets wat ik kan beamen. Zo dacht ik zelf ooit ‘Ah, zo zit dat in elkaar’ bij het lezen van het Suske & Wiske album De Gladde Glipper en verbrak terstond mijn relatie. Nu, volgens Fincher was mijn ex geen uitzondering en doet iedereen - net als op sociale media- zich in de liefde beter voor. Om vroeg of laat door de mand te vallen. Misschien draaide Fincher bij wijze van therapie na een akelige break-up maar knarsetandend een filmpje. Misschien heeft hij gelijk. Hoe dan ook, Gone Girl maakt brandhout van het romantische ideaalbeeld. En dat hebben we blijkbaar nodig.

Doodgewone liefde
Ook de Nick Cave der Vlaamsche zielenknijpers, psychiater Dirk De Wachter, vindt dat we onze Hollywoodiaanse kijk op de liefde moeten herzien. En wel met behulp van zijn boek ‘Liefde’, waarover hij op literair verantwoorde wijze kwam vertellen in Reyers Laat. Wat z’n effect op de aanwezige vrouwtjes niet miste: Kathleen Cools en gaste Petra De Sutter laafden zich zichtbaar aan zijn milde betoog. Volgens mij zat er zelfs eentje te spinnen. Begrijpelijk. De Wachter verheugde zich erover dat in een tijd waarin alles (behalve ons pensioen ) binnen handbereik lijkt, de liefde toch ontsnapt aan de maakbaarheid. Zelfs al kauwt Hollywood ons voor hoe het moet, we hebben er geen macht over. Maar volgens De Wachter zoeken we toch naar exuberante, uitzonderlijke ervaringen, en reduceren zo de liefde tot een betekenisloos consumptieproduct. Terwijl,  en dat zei hij met voorhoofdsrimpels die de vorm van een hart dreigden aan te nemen, de kunst van de liefde in de schoonheid van het gewone ligt. Prachtig! De toestemming om samen met uw partner op de bank tv te kijken, met een bord spaghetti op schoot, zonder te hoeven vrezen dat het leven aan u voorbij gaat. Ja, eigenlijk is het met de liefde net als met de Antwerpse pontonbrug. Niet dat u er aan begint uit schrik voor Duitsers. Maar net als zij die dromen van de liefde, keken 15.000 mensen uit naar de historische oorlogswandeling. En net als velen die hun date niet zien opdagen, zagen zij hun tickets geannuleerd. Maar de kudde die wél over de brug mocht, nam geen genoegen met de wandeling op zich. Nee, er moesten voortdurend schelfies genomen worden: selfies met de Schelde erbij. Foto’s die online bewezen hoeveel pret er irl werd beleefd. Terwijl er van de effectieve wandeling -de historiek, de klotsende golfjes, het frisse briesje, de stank van de motors van de bootjes -  weinig werd gemerkt. Of hoe de angst om iets te missen, voorkomt dat we het ten volle beleven. En hoe de fixatie op pieken maakt dat we de dalen overslaan die die pieken mee definiëren. En ja, dat geldt allicht ook in de liefde. Al komt daar gelukkig al eens ambras van.

Doe maar normaal

Wat willen we met onze kicks en highs bewijzen?  Dat we goed bezig zijn? En onze portie acceptatie verdienen? Voor de jeugd van tegenwoordig hoeft het niet meer. Volgens het ‘European Youth Trend Report’ van Trendwolves laten jongeren de nieuwste gadgets en merkkledij links liggen en kiezen voor gewone producten. ‘Nieuwe bescheidenheid’ heet het: geen hip gedoe, ‘doe maar normaal’ is hun motto. Volgens de onderzoekers groeide deze generatie op met de overtuiging dat alles mogelijk is en zij uitverkoren zijn, maar beseffen ze toch dat ze gewoon één van de zeven miljard mensen op aarde zijn. Al kan het ook een reactie op de prestatiedruk zijn. Carol van Velzen, een Nederlands klinisch psycholoog, bemerkte onlangs dat steeds meer jongeren kampen met stress en burn-out. Zij weet het aan de veeleisende maatschappij: 'Nu moet je overal bovenuit stijgen om nog goed gevonden te worden. Het was 30 jaar geleden ook prima als je gemiddeld was.’ Is  ‘gemiddeld’ het nieuwe zwart?

(Verschenen in Het Nieuwsblad, 10/10/2014)