Fleur van Groningen

‘Ik wil niet meer, ik wil niet meer! Ik wil geen handjes geven!’ Ja, in die fase van mijn leven ben ik aanbeland. Eindelijk wil ik niet langer iedereen behagen, ik heb nu het ik-ben-lekker-stout- complex.   Allicht schromelijk te laat,   als het aan Annie M. G. Schmidt lag. En inderdaad, hoe kan ik nu nog beweren dat ik lekker wil knoeien met het zout (ik moet het zelf opruimen), wil morsen op mijn nieuwe jas (dat wil ik écht niet) of het paardje van de melkboer ga zoenen (dat moet ongeveer even opwindend zijn als Regi een tong draaien – nee bedankt)?   En niemand die me au sérieux neemt als ik dreig schipbreuk te spelen in de teil. Al zeker niet als ik de laatste regel van het gedicht ter harte neem: ‘En als ze kwaad zijn, zeg ik: Bil!’ Nog geen idee dus hoe ik me anno 2013 en als eenendertigjarige, kan misdragen. Maar ik kom er nog wel achter, hoor! Ik kom er nog wel achter!

Onlangs schreef ik twee columns naar aanleiding van de onverwachte dood van een dierbare vriend, Thomas Blondeau. Ze verschenen in Het Nieuwsblad magazine, respectievelijk op 9 en 16 november 2013.     HART ‘Een gebroken hart’, concludeerde hij in mijn mailbox. We kenden elkaar niet, waren enkel Facebookvrienden. Mijn toenmalige relatie was net verbroken en blijkbaar had hij gemerkt dat ik er onderdoor zat.   Of ik wilde komen logeren? Een ander land, een andere stad, andere perspectieven. Er even tussenuit zou goed doen, wist hij. Want hij kende het gevoel. ‘ Ik heb mijn ludduvudduh de laatste maanden zo rondgesmeerd dat ik het mijn karmische plicht acht het nu van een ander te aanhoren’, schreef hij, met de belofte zich netjes te zullen gedragen. Ik nam zijn aanbod dankbaar aan. En zo stapte ik van de trein, met mijn koffertje, een voorraad Belgische chocola en aardbeien uit de ouderlijke moestuin. Hij was te warm gekleed voor de tijd van het jaar, het zweet parelde