13 augustus 2012

AGONY AUNT 11/08/12


Schrijfster en cartooniste Fleur van Groningen, geeft wekelijks advies met een knipoog.
Ook een vraag? Mail naar
fleur.van.groningen@nieuwsblad.be



Hey Fleur,
Vijf jaar geleden leerde ik een meisje kennen en was op slag verliefd. Zij had toen een relatie. Inmiddels heeft ze een andere vriend en een kindje. We zijn vrienden geworden. Maar ik ben nog steeds verliefd op haar. Wat doe ik?
Jeroen B.

Ook verliefd worden op een onbereikbare medemens, valt onder bindingsangst. Het blijft bij veilig fantaseren zonder dat je iets in daden moet omzetten-  masturberen niet meegerekend. Je zou kunnen beweren dat  je geen bindingsangst hebt  omdat jij wél wil maar zij niet. Maar dat jij al 5 jaar genoegen neemt met iemand die jou niet wil, is juist het bewijs. Vermoedelijk ben je onbewust bang om iemand héél dichtbij te laten. Dat heeft te maken met te veel zelfkritiek. Iemand die met jou samenleeft, ontdekt al  jouw geheimpjes en mindere kantjes -die je voor een gewone vriend kunt verbergen- en zou die zelfkritiek kunnen bevestigen. En niets doet meer pijn dan kritiek van een geliefde. Z
elfacceptatie is de enige oplossing voor je bindingsangst. Is dat te hoog gegrepen?  Word dan verliefd op een idool. Wat denk je van Betty? Die heeft het dezer dagen veel te warm in haar nieuwe clip, te zien op youtube. Dat wordt stomend gezellig, met de laptop in bed!
PS:
K
om op, gun jezelf gewoon iemand die jou helemaal ziet zitten.
Hallo Fleur,
Ik krijg regelmatig nare opmerkingen van mijn partner en we hebben daar altijd discussies over. Hij vindt dat ik dat moet kunnen relativeren. Maar als je alles relativeert, ontstaat er dan op den duur geen gewetenloosheid? Dat zie ik toch om mij heen gebeuren.
Yolande V.

Niemand heeft dezelfde standaarden. Van zodra je met mensen moet samenleven – of dat nu op het werk is, in een relatie of een gemeenschap- word je daarmee geconfronteerd. Als niemand rekening met elkaar houdt, loopt het in de soep. Anders zouden er ook geen verkeersregels of wetten nodig zijn. Telkens jouw partner je kwetst en jij dat aangeeft, confronteer je hem met jouw grenzen. Dat is een goede zaak. Doe je dat niet, dan geraak je op termijn gefrustreerd en ongelukkig. Dat zou toch niet zijn doel mogen zijn. Je partner kan beter zijn verantwoordelijkheid nemen in plaats van die volledig op jou af te schuiven. Misschien dien jij inderdaad wat te leren relativeren, maar alleen als hij leert om diplomatischer en empatischer uit de hoek te komen. Zo brengen jullie elkaar iets bij en dat is constructief. Lukt hem dat niet, dan stel ik je partner een carrière als ambtenaar voor.

Lieve Fleur,
Vrienden van ons zijn onlangs gescheiden. ‘s Zomers houden wij al eens graag een bbq voor al onze vrienden. Maar wie moet ik uitnodigen, haar of hem? Ik kan ze toch niet allebei vragen? Stel dat ze ruzie gaan maken. Zal ik dan maar geen van beiden uitnodigen?
Marjolein D.

Ik hoor dit wel vaker: gescheiden koppels verliezen veel vrienden, juist vanwege dit soort situaties. Fijn dat je weigert om partij te kiezen want wat er tussen 2 mensen gebeurt, is iets tussen hen. Ik kan me voorstellen dat je vrienden na hun breuk liever niet ook nog eens paria’s willen worden in hun vertrouwde vriendenkring. Waarom noem je de dingen niet gewoon bij naam? Mail hen allebei, en vraag wat zij zelf de beste oplossing vinden. Zo sluit je hen niet buiten. Loopt het de avond zelf toch wat uit de hand? Dan is dat ook maar zo. We zijn allemaal mensen en zouden beter  wat begripvoller en vergevingsgezinder worden, in plaats van emotionele kwetsbaarheid tot het laatste taboe te herleiden. Offert één van de twee zich op om niet te komen? Spreek dan op een ander moment met die persoon af. Als alles plots verandert,  is het fijn als vriendschappen wél hetzelfde blijven.

Hallo Fleur,
Een tijdje geleden heb ik via mijn zus een hele toffe madame leren kennen. Ik voel iets voor haar. Maar ze is afhoudend. Soms ziet ze me staan, soms niet. Als we samen met mijn zus zitten te kletsen en ik over andere meisjes praat, hoor ik jaloezie in haar stem. Vervolgens lacht ze dat weg. Wat moet ik doen?
Pieter-Jan W.

Twee mogelijkheden. Ofwel is ze echt jaloers en moet ze moed verzamelen. Ofwel projecteer jij je eigen gevoelens op haar, en beeld je je in dat ze jaloers is omdat je de afwijzing niet kunt verdragen.  In beiden gevallen sta je vrij machteloos: je kunt haar nu eenmaal niet dwingen. En hoe graag jij haar ook wil, de voorwaarde voor een fijne relatie is dat zij jou minstens even graag wil. Je kunt wachten tot ze toenadering zoekt, maar misschien gebeurt dat niet. Het enige wat je kan doen is haar vertellen over je gevoelens. Dan weet je meteen waar je staat. Houd wel rekening met een mogelijke afwijzing. Dat zou niks zeggen over jou als persoon, maar enkel betekenen dat jullie nu niet bij elkaar passen. Neem dan een voorbeeld aan Guy Van Sande. Die diept na elke mislukte liefde wel ergens van achter een haag of uit een kuil, de nieuwe vrouw van zijn leven op. En wat Guy kan, kan jij ook. Maar laat hem dat vooral nooit weten.


eerder verschenen in Het Nieuwsblad