AGONY AUNT 28/07/12

Schrijfster en cartooniste Fleur van Groningen, geeft wekelijks advies met een knipoog.
Ook een vraag? Mail naar fleur.van.groningen@nieuwsblad.be

Hallo Fleur,
Ik ben een latino van 32, 1m65 en mollig gebouwd. Ik draag polo’s van Ralph Lauren en Tommy Hillfiger. Ik volg avondonderwijs want ik wil gaan lesgeven. Ik lach veel en ben sociaal. Maar alle meisjes die ik benader zijn  ongeïnteresseerd. Moest ik een meisje zijn, ik zou echt graag mezelf worden uitgevraagd. Waarom ben ik nog steeds single ben?
Ik kan me niet voorstellen dat kledingmerken enige invloed uitoefenen op liefdeslevens. Maar misschien vergis ik me en probeer je best eens iets van Armani? Nee, ik vermoed dat jij de liefde te oppervlakkig benadert. Als jij een meisje was... schrijf je. Feit is dat je geen meisje bent – tenzij dát de oorzaak is van je vrijgezellenbestaan. Misschien heb jij een vertekend beeld van wat meisjes zoeken in een man, en moet je je eens écht in hen verdiepen.  Want wat maken je kleding of job uit, als het niet klikt tussen jullie karakters? In geval van verbondenheid, zijn uiterlijke eigenschappen slechts details. Maar een voorwaarde voor dieper contact, is jezelf kennen. Kijk voorbij je uiterlijk en onderzoek wie jij werkelijk bent. Je hoeft niet te behagen, wees gewoon jezelf. Hoe beter jij jezelf kent, hoe meer je kan delen met een toekomstige vlam. Bovendien zal je haar dan automatisch de ruimte geven om zichzelf te zijn, en dat is wat iedereen (m/v) nu echt het allerliefste wil. Denk eraan: je moet iemand hebben die bij jou past, niet bij je nieuwste polo.

Dag Fleur,
Als mensen mij een rotopmerking geven, sta ik altijd met mijn mond vol tanden. Achteraf bedenk ik wat ik had moeten zeggen. Op het moment zelf lukt dat nooit. Heb je een tip?
Als mensen iets bots zeggen, heeft dat vaak vooral met henzelf te maken. Hun karakter, ervaringen en gevoelens: jaloezie, onzekerheid... De mens is zijn eigen vijand als hij alleen blijft met zijn angstgedachten. Dat is wat er met jou gebeurt als jij thuis zit te piekeren. Kaats in het vervolg terug: ‘Deze opmerking zegt vooral veel over jou.’ Laat de ander achter in zijn poel van onzekerheden.  Anderzijds… als kritiek je raakt, betekent dat meestal dat je diep van binnen gelooft dat de ander gelijk heeft. Anders zou je het te belachelijk voor woorden vinden. Zoek op Youtube eens ‘The Crazy  Honey Badger’ op. Een filmpje over de honingdas, die overal ‘t schijt aan heeft. Ik raad alle tere zieltjes aan om zich af te vragen wat de Honey Badger zou doen.  En dat is voor anderen nog steeds het ergste: dat ze blijkbaar te onbeduidend zijn om vat op jou te hebben.

Dag Fleur,
Tijdens de zomervakantie moet ik blokken voor de 2de zit, maar ik heb een groot probleem. Ik ben stapelverliefd! Onze prille relatie is uitgegroeid tot een onbeschrijfelijke liefde. Dit heeft wel als nadeel dat ik elke dag met hem in mijn hoofd zit. Wat moet ik doen?
Het gaat hier om keuzes: wil je een diploma of wil je er geen? Het klinkt alsof jij je keuze al hebt gemaakt. Maar als je die examens wil halen,  zet je je vriendje op gezette tijden uit het hoofd. Zie dat als een belangrijke investering in de toekomst: niet alleen je diploma zal van pas komen, de verworven zelfdiscipline is zo mogelijk nog kostbaarder. Want in tegenstelling tot je kennis van Venn diagrammen of de demografie van Polen, zal je  die discipline de rest van je leven nodig hebben. Een voorbeeldje: ik ben bijna 30 en puberaal  verliefd. Het liefst zou ik de hele dag in de armen van mijn lief liggen. Aangezien zijn job dat niet toelaat,  is fantaseren over hem, een goede tweede. Maar ik moet brieven zoals de jouwe beantwoorden.  En dan heb ik nog het geluk dat er geen krijsende baby op me wacht. Geniet dus  van die onbeschrijflijke verliefdheid maar stel ze af en toe eens uit. Daar word je groot en sterk van!

Liefste Fleur,
Mijn buur dropt voortdurend haar kids bij mij. Mijn vriendinnen weten me altijd te vinden als er iets is.  En als mijn moeder me belt, duurt dat verschrikkelijk lang. Ik durf er niks van te zeggen maar mijn eigen leven komt erdoor in het gedrang. Het is zo moeilijk om mensen teleur te stellen en nee te zegen. Maar op den duur word ik humeurig. Wat doe ik hieraan?
Laat me raden. Door de verantwoordelijkheid voor anderen te nemen en veel te geven, voel jij je nuttig? Veel mensen kopen bestaansrecht met ‘altruïstisch’ gedrag, omdat ze vrezen anders afgekeurd te worden. Terwijl het tegendeel waar is: hoe vaker je nee zegt, hoe meer respect je oogst. Bovendien bewijs je je medemens er een dienst mee. Ooit vergeleek één of andere Indische goeroe, de menselijke samenleving met een zak vol grillig gevormde steentjes. Doordat we botsen, polijsten we mekaar glad. Als je ervan uitgaat dat het leven een leerschool is –haast iedereen evolueert tijdens zijn leven- dan kan je misschien ook geloven dat wij elkaar met onszelf confronteren en helpen groeien. Het is dus niet verkeerd om anderen eens op zichzelf terug te werpen. Dat geeft hen de kans om zelfkennis op te doen en sterker te worden. De gulden middenweg tussen geven en afwijzen, voel je aan. Om te kunnen geven, moet je een voorraadje hebben. Is je batterij plat, denk dan eerst aan jezelf. Anders ga je er onderdoor. Vergeet niet dat we allemaal gelijk zijn -  er schuilt echt geen logica in de overtuiging dat jij je moet opofferen zodat anderen gewoon hun zin kunnen doen.  
Die humeurigheid is frustratie die ontstaat telkens jij je eigen noden negeert. Zie het als een alarmbel. Trouwens: Moeder Theresa genoot intens van haar werk. Anders had ze wel gewoon iets anders gedaan.

 eerder verschenen in Het Nieuwsblad

AGONY AUNT 21/07/12

Schrijfster en cartooniste Fleur van Groningen, geeft wekelijks advies met een knipoog.
Ook een vraag? Mail naar fleur.van.groningen@nieuwsblad.be

Een vriendin van me durft zich nogal boertig te gedragen in gezelschap en heeft dat totaal niet door -  hoop ik toch. Ze peutert tussen haar tanden, geeuwt luidkeels, speelt haar schoenen uit en legt haar voeten op stoelen of tafels. Ik vind dat niet echt fijn gemanierd maar durf er - als man - niets van te zeggen. Bestaat er een subtiele manier om haar er attent op te maken?
Waarom zou je subtiel zijn tegen iemand die niet weet wat subtiliteit is? Noem de dingen toch bij naam.  Kan jouw vriendin  daar niet tegen, dan moet ze maar snappen dat jij het net zo moeilijk hebt met haar onverbloemde ajuinboeren.  Maar als blijkt dat ze het inderdaad niet beseft én er iets aan wil doen, kan je haar helpen. Niet met een schop onder tafel, maar door haar gedrag te kopiëren.  Wees haar spiegel. Werkt dat niet, dan kan je je beroepen op het Little Albert Experiment. De Amerikaanse psycholoog John Watson liet een onschuldige kleuter naar afbeeldingen van dieren kijken. Telkens er een witte rat in beeld kwam, verraste hij het knaapje met oorverdovend lawaai. Zo ontwikkelde kleine Albert een panische angst voor witte ratten. Nu, wat Watson kon, kan jij natuurlijk ook. Door 2 deksels van vuilnisemmers tegen elkaar aan te slaan telkens je vriendin in de fout gaat, conditioneer je haar in een handomdraai.   Die tip kreeg ik trouwens ooit van Lieven Scheire, die onlangs zijn verloving aangekondigde. Het werkt dus écht.

Een vriendin van mij slaagt er altijd in om in gezelschap, het gesprek op zichzelf te betrekken. Mocht ze nu met fantastische verhalen of intelligente inzichten aankomen, dan was dat niet zo’n probleem. Maar eerlijk: zo interessant is het niet. Het is vooral vrij egocentrisch  en de ambiance wordt er ook niet beter op. Volgens mij halen vrouwen dit vaker uit dan mannen, hoe zou dat komen? En bovenal:  hoe lossen we het op?

Mag ik je een citaat van de Duits-Amerikaanse psycholoog Erich Fromm voorschotelen?  ‘Niet met eigenliefde, maar juist met haar tegendeel is egoïsme identiek. De narcistische mens blijkt in de diepste grond niet op zichzelf verliefd, maar juist van afkeer en haat jegens zichzelf vervuld.’  Een waarheid als een koe. Wat je jezelf geeft, heb je niet van een ander nodig. En omgekeerd:  haat je jezelf, dan zoek je de liefde en bevestiging van anderen op. Hoe dieper die haat, hoe hoger de nood.  Ik kom regelmatig op verplichte feestjes met BV’s terecht.  Veel van hen doen niet anders dan het gesprek op zichzelf betrekken. Niet omdat ze zo vol zijn van zichzelf maar juist omdat ze het slachtoffer van hun bekendheid zijn geworden: ze horen zoveel meningen over zichzelf, dat ze die geloven en niet meer op hun eigen gevoel durven afgaan. Daarom zoeken ze zo veel mogelijk positieve reacties op, om hun onzekerheid te bestrijden. Pijnlijk en vermoeiend.
Dat vrouwen vaker in dit soort gedrag vervallen komt volgens mij omdat vrouwen meestal gevoeliger zijn voor ‘wat de anderen wel niet zullen denken’, dan mannen. Terwijl iemands mening toch vooral iets over die persoon zelf zegt. Daarnaast zijn mannen vaak introverter en meer het type voor ‘geen woorden maar daden’- in geval van knagende onzekerheid is  De Daad, de egobooster bij uitstek.
Misschien moet je er eens voorzichtig met je vriendin over praten, onder vier ogen? Wees mild: haar egoïsme komt voort uit onzekerheid, niet uit arrogantie.   Maar genoeg over jullie, laten we het eens over mij hebben! Persoonlijk heb ik ook de kwalijke eigenschap om te veel over mezelf te lullen, als ik me ergens niet op mijn gemak voel. Maar dat lost zich steeds vanzelf op in het gezelschap van mensen waarbij  ik me goed voel en waar ik mezelf kan te zijn. Als jouw vriendin beseft dat jij haar bondgenootje bent, voelt ze misschien, net als ik, veel minder de drang om (onbewust) naar de goedkeuring van anderen te vissen.

Ik maak me zorgen over mijn broer. Hij is in de 30 maar woont nog steeds bij onze ouders. Hij heeft nog maar nauwelijks een vriendin gehad. Soms vraag ik me af of hij aanleg voor autisme heeft of homo is, maar dat geloof ik toch niet. Kan een mens zo'n aard kunnen hebben dat hij écht gelukkig is in het ouderlijk huis? Want dan ben je toch op een bepaalde manier geïsoleerd van de wereld?

Misschien wil jouw broer niet te veel verantwoordelijkheid en is hij verre van ambitieus – dan is dat zijn goed recht.  En er zijn absoluut mensen die gelukkiger worden van een zeker isolement. Verschil moet er zijn. Maar het is ook mogelijk  dat jouw broer onzeker is en denkt  dat hij de wereld niet alleen aankan. Dat kan komen door een dominante vader. Eentje die zijn zoon het  oedipuscomplex ontzegt waardoor die  - in plaats van zijn vader als rivaal te zien, zich te verzetten en hem voorbij te steken-  klein gehouden wordt.  Is dat het geval bij jouw broer, dan kan je proberen om hem meer zelfvertrouwen te bezorgen. Geef hem complimenten, vraag naar zijn mening, neem hem in vertrouwen en laat hem jou eens helpen waardoor hij zich nuttig voelt. Toon je broer een leven zonder ouders, zonder dat hij zich onveilig hoeft te voelen. Leg ook gerust eens een schetenkussen op papa’s stoel of draai wat laxeermiddel door zijn soep: niets relativeert een overheersende vader meer dan zijn fysieke ongemakken.  Ook steeds opvallend efficiënt:  met zelfbruiner een clownsgezicht op zijn slapende hoofd tekenen. Ik bedoel maar: Patrick Dewael wordt ook nooit au sérieux genomen.


Het seksleven van een koppel dat al meer dan 15 jaar samen is, kan best wel wat spanning gebruiken.  Bij ons komt het er nog nauwelijks van. Maar ik stel vast dat mijn vrouw na films met Johnny Depp plots wél zin heeft en tijdens de seks haar ogen sluit. Met wie vrijt ze dan?Vergeef me dat ik even glimlach. Dat kwam niet door jou hoor, maar door de gedachte aan Johnny.  De kans is inderdaad groot dat jouw vrouw over hem fantaseert. Maar je zegt zelf dat jullie seksleven wel wat spanning kan gebruiken. Wees dus blij dat het bij rustig fantaseren blijft en ze je niet smeekt om aan ponyplay of andere uitputtende rollenspellen te doen.  En wees ook héél blij dat ze niet plots met een voorbindpenis voor je neus staat.  Anderzijds… kan jij Johnny niet overbodig maken?  Vermoedelijk heeft je vrouw een overdreven romantisch beeld van die kerel, dat volstrekt niet met de werkelijkheid strookt  (een man die zo veel juwelen draagt als Depp, is een narcist en enkel met zichzelf bezig).  Dat beeld  geeft aan waar jouw vrouw nood aan heeft. Verrassingen, aandacht, zich extra vrouwelijk voelen dankzij een mannelijke man (denk die juwelen even weg)… Ook al ken je elkaar al heel lang, je mag elkaar nooit te vanzelfsprekend gaan vinden. Maak haar terug het hof Peter, voor het te laat is. Tenzij jij liever lui over Megan Fox fantaseert.
 

(eerder verschenen in Het Nieuwsblad)

AGONY AUNT 14/07/12

Schrijfster en cartooniste Fleur van Groningen, geeft wekelijks advies met een knipoog.
Ook een vraag? Mail naar fleur.van.groningen@nieuwsblad.be

De temperatuur kan in de zomer geen graadje hoger gaan of daar staat mijn buurman zijn auto te wassen of zijn gras af te rijden in bloot bovenlijf,  enkel gekleed in een short en lelijke sandalen. Staan mensen er echt niet bij stil of wij dat allemaal wel willen zien, die grote lappen blote huid? Waarom verdwijnt bij sommigen elk schaamtegevoel  bij een straaltje zon en hoe kan ik dat verhelpen?
Mijn ervaring is dat jezelf inbeelden dat de buurman niet naakt maar in een huidkleurig gewatteerd skipak rondloopt, slechts kortstondig soelaas brengt. Voor je het weet begin je je zelfs aan de snit van zijn hopeloos verouderde skipak te storen. Maar mijn ervaring is ook dat àls je je aan iets of iemand ergert, er je in veel gevallen een spiegel wordt voorgehouden. Zo zou het wel eens kunnen dat jij intolerant bent tegenover je buurman, omdat je jezelf te streng in het gareel houdt. Wat je jezelf ontzegt, gun je een ander meestal ook niet. Dat hoeft niet te betekenen dat jij onbewust dolgraag in evakostuum de motorkap wil insoppen. Maar het kan er wel op wijzen dat jij die rosbief van een buurman benijdt om zijn nonchalance en zelfaanvaarding , terwijl je jezelf zoveel vrijheden ontneemt. Misschien kan je een voorbeeld aan hem nemen en minder veeleisend voor jezelf worden?  Wellicht slinkt de frustratie dan zienderogen en valt je plots op hoe beeldschoon het fuchsia van de zonsondergang kleurt bij het pastelroze van zijn love handles . Helpt dat toch niet? Dan lijkt een hoge haag mij de enige oplossing. En geef toe, toch fijn voor de buurman dat hij zo complexloos in het leven staat, niet?

Ik ben al jaren vrijgezel maar sinds enkele maanden heb ik ‘iets’ met een man. Hij is niet wat ik voor mezelf in gedachten had maar ik zie wel potentieel in hem. Alleen verloopt het allemaal wat stroef. We hebben allebei onze ‘problemen’. Maar als we daaraan werken, kan onze relatie misschien slagen. Hoe vertel ik hem dat? Ik wil niet meer alleen zijn.
Jij moet iemand hebben die bij jou past, zoals je nu bent. Hetzelfde geldt voor hem. Het heeft geen zin om te fantaseren over een toekomst waarin jullie avatars de hoofdrol spelen. Misschien worden jullie wel nooit die ideale versie van jezelf. Neem je huidige persoontje als uitgangspunt, niet de norm of iemand anders.  En: angst om alleen te zijn is geen goede drijfveer voor een relatie. Je hebt gefundeerde liefde nodig en je moet goed bij elkaar passen, anders haal je het niet.  Anderzijds is het lovenswaardig dat je aan jezelf wil werken. Zolang je maar niet aan hem gaat werken. Anderen kan je  niet veranderen, hoogstens inspireren. Misschien is deze ontmoeting een les in acceptatie, van zowel jezelf als de ander.  En kan je, ongeacht je seksuele geaardheid, van Gloria Gaynors ‘I am what I am’  je nieuwe lijflied maken!

Een kennis van ons gaat altijd over de schreef bij onze zomerse barbecues: wat begint met 1 pintje, eindigt steevast met sloten rode wijn... Met wat geluk in de goot, met wat pech op het trottoir. Het is een hele leuke en geestige kerel, maar waarom gaan sommige mensen toch altijd over hun grens? Heb je een nuchtere tip?
Meestal is stevig zuipen een vlucht voor confrontaties,  een manier om niet te hoeven voelen. Vermoedelijk is die kerel niet zo gelukkig en/of verstopt hij zijn gebrek aan sociale vaardigheden achter het masker dat alcohol nu eenmaal biedt. Maar gezien hij slechts een kennis is, heb je vast geen zin om je in zijn persoonlijke miserie te verdiepen - zijn kots opruimen is al intiem genoeg. Ik stel een drankspelletje voor,  van zodra hij zijn grens nadert. Speel met z’n allen Trivial Pursuit. Alleen zij die een vraag correct kunnen beantwoorden, mogen hun glas bijvullen. Om het voor je andere gasten gezellig te houden, spelen jullie de gemakkelijke Junior editie maar leg je je lastige kennis stiekem vragen voor uit de moeilijke Genus editie, de Lord of the Rings film editie of de Star Wars editie - op voorwaarde dat hij die films nooit heeft gezien. Kent hij Frodo & Luke Skywalker beter dan zichzelf, dan is de ’60 editie waar kinderen uit de jaren ’80 niks van bakken, een  mogelijk alternatief. Wie weet los je zo in één klap ook zijn problemen op: ongelukkig in het spel, gelukkig in de liefde!

Ik ben een eeuwige twijfelaar . Ik ben werkzoekende en pieker over mijn beroepskeuze. Ik kan niet 100% kiezen voor mijn vriend. Zelfs over mijn kleding en wat ik zal bestellen op restaurant, twijfel ik. Zo kom ik niet vooruit. Wat doe ik hieraan?
‘Het is alsof je rondjes blijft rijden op hetzelfde rondpunt, zonder een afslag te kiezen’; zo formuleerde een weifelende Flor Koninckx het naar verluid ooit bij zijn psychiater. Niks mis met defensief rijgedrag op de baan maar als het op het leven aankomt, kan voortdurend speuren naar gevaar, bepaald verlammend werken.
Het ziet er naar uit dat jij erg perfectionistisch en kritisch voor jezelf bent . Een combinatie die niet zelden stevige faalangst oplevert.  De angst om fouten te maken en jezelf dat blijvend kwalijk te nemen, houdt je tegen. Maar als je niets onderneemt, stagneert je leven. Je verliest je levenslust en voelt niet meer wat je wilt. 
Ooit hoorde ik een bevrijdend citaat (dat overigens  niets met sporten of overgewicht te maken had):  'Het leven is bewegen, in wat voor richting dan ook. Alleen degene die niet beweegt, komt niet aan' - Samuel L. Lewis. Oftewel: het maakt niet uit welke afslag je kiest, Flor, áls je er maar een kiest.  Daar wachten nieuwe ervaringen, waardoor je jezelf beter leert kennen. Uiteindelijk is dat  je echte doel:  niets maakt je immers gelukkiger dan jezelf te kunnen zijn.  Gun jezelf dus de ervaring. Of zoals Marleen Merckx me ooit tijdens een interview toevertrouwde: ‘Je mist veel moois als je geen risico’s neemt’.   Toch spijtig dat Flor Koninckx in 2005 niet kwam opdagen op de set van een scholierenfilm waarin hij, net als Marleen, een bijrol had. Wie weet wat hij die dag van haar had kunnen leren – als hij had gedurfd.

(Eerder verschenen in Het Nieuwsblad)

AGONY AUNT 07/07/12

Schrijfster en cartooniste Fleur van Groningen, geeft wekelijks advies met een knipoog.
Ook een vraag? Mail naar fleur.van.groningen@nieuwsblad.be

Mijn vriendin stuurt mij honderd sms'en per dag en verwacht dat ik op elk berichtje onmiddellijk reageer. Ik heb daar geen zin in, laat staan dat ik er tijd voor heb op het werk of op café. Zij vindt het natuurlijk heel onbeleefd en grof als ik niet reageer. We geraken er niet uit. Wat raad jij aan?
(man)
Zij vindt het onbeleefd? Ik vind het minstens zo onbeleefd van haar. Een beetje empathie zou haar niet misstaan. Dat jouw vriendin vanwege elke scheet een berichtje wil sturen, tot daar aan toe. Maar dat jij direct moet reageren, is pure dictatuur.  Misschien werd je meisje nogal verwend door haar pappie en verwacht ze van jou hetzelfde. Wil je met haar verder,  heb je de keuze: ofwel teken je voor een leven als marionet, ofwel draai je de rollen NU om. Helpt een verduidelijkend gesprek niet (geloof me, vrouwen kicken op mannen die al eens met hun vuist op tafel slaan), dan stel ik voor dat je haar eens lastigvalt tijdens haar ‘belangrijke bezigheden’. Laat vanaf nu voortdurend boeren en winden in haar gezelschap, vooral in het bijzijn van vriendinnen en familie. Begin een eindeloze monoloog over het werk of de wereldproblematiek, op de eerste dag van haar menstruatie. Val dronken binnen met wat vrienden als ze haar Brazilian wax krijgt bij de schoonheidsspecialiste: “Liefje, ik vind mijn sleutel niet”. Zint het haar niet? Stel dan een ruil voor: jij brengt begrip op voor haar wensen, als zij de jouwe respecteert. Gooi er gerust een indrukwekkend citaat bovenop: “Zelfdiscipline is dat wat, naast deugd, daadwerkelijk en hoofdzakelijk een mens boven een andere opheft”, aldus de Engelse politicus en schrijver Joseph Addison (1672-1719). En die kreeg maar om de 3 weken een klaagbrief van zijn vrouw.

Mijn dochter heeft een "slechte" vriendin, vind ik. Ze wil nu dezelfde ordinaire kleren, hangt rond op verkeerde plaatsen, houdt zich niet aan onze afspraken. Hoe meer ik ervan zeg, hoe erger het wordt. Zit er echt niks anders op dan lijdzaam toezien?
(vrouw)
Tuurlijk wel. Rebellie wordt veroorzaakt door de behoefte aan een eigen identiteit. Pubers zetten zich eerst blind af tegen ‘wat hoort’, voordat ze werkelijk hun eigen visie beginnen te vormen. Om er op een dag achter te komen dat ze meer op hun ouders lijken dan ze dachten – maar dat duurt nog even. Tegelijk zijn ze erg onzeker. Doe ik het wel goed? Is er plaats op de wereld voor iemand als ik? Die innerlijke dualiteit maakt niet alleen henzelf maar ook hun omgeving het leven zuur. Met kritiek maak je je dochter nog onzekerder. Jouw woorden komen wel degelijk aan, omdat ze resoneren met haar innerlijke zelftwijfel. Laat haar merken dat je haar vertrouwt, zodat ze zichzelf durft te vertrouwen. Dat geeft haar de ruimte om zichzelf te vinden, waardoor opstandig gedrag slechts tijdverspilling wordt. Had iemand dat maar ooit tegen de moeder van Lady Gaga gezegd.

Als mijn man de boodschappen doet, brengt hij altijd verkeerde spullen mee. Volgens mij expres, zodat ik altijd naar de winkel zou gaan. Hoe verander ik dat?
(vrouw)
Laatst hoorde ik Goedele Liekens nog tegen iemand zeggen: ‘Mens, wees blij dàt hij het doet! Slechts 60% van de mannen geeft orale seks”. De context bespaar ik je. Maar na het lezen  van jouw vraag, moet ik zowaar in de voetsporen van La Liekens treden. Mens, wees blij dàt hij het doet! Slechts 19% van de mannen doet boodschappen voor zijn vrouw. En allemaal brengen ze de verkeerde spullen mee, tenzij ze verdoken gay zijn. Niks mis met homo’s, al zeker niet als het op shoppen aankomt. Maar als je graag op regelmatige basis van bil gaat, is een hetero echtgenoot net iets praktischer. En van een echte vent kan je nu eenmaal niet verwachten dat hij het verschil kent tussen buffel- en gewone mozzarella, of begrijpt waarom inlegkruisjes met Aloë vera de voorkeur genieten. Wat wel werkt bij mannen, is klare taal. Daar doen ze namelijk zelf ook aan. Maak een boodschappenlijstje waarop niet alleen de producten staan, maar ook in welke rayon ze te vinden zijn en hoe de verpakking eruit ziet. Doe alsof dat de normaalste zaak van de wereld is en begin vooral niet te drammen – hij doet al de boodschappen, je mag hem niet nog meer castreren. Beloon hem nadien met iets waar 40% van de mannen niet aan doet. Dat verandert het saaie winkelen in een spannende speurtocht met hoofdprijs, net zoals vroeger in de jeugdbeweging. Voor je het weet beleeft manlief zijn tweede jeugd in de plaatselijke Delhaize, en doet hij niets liever dan voor jou de juiste dieetchocolade scoren.

Ik heb een vibrator ontdekt in de ondergoedlade van mijn echtgenote. Wat moet ik daar nu van denken? 
(man)
Aan een vibrator zit geen warm lijf, geen hartenklop. Het maakt geen opwindende geluiden, verrast nooit en zal nimmer aangenaam verpletteren. Op je werk loopt vast wel ergens een collega rond die zijn werk goed doet maar duidelijk nooit zal promoveren, omdat hij gewoon niet méér in zijn mars heeft. Zo is het ook met de vibrator. Het zijn de interimpiemels van deze wereld, niet meer en niet minder. Maak je dus geen zorgen en wees blij dat ze niks met de ruitenwasser heeft. 
PS Maar het ding kan wel vibreren, heeft onafhankelijk van elkaar bewegende delen en klaagt niet over het gat haar hand. Je kunt hem dus maar beter te vriend houden.

(eerder verschenen in Het Nieuwsblad)

AGONY AUNT 30/06/12

Schrijfster en cartooniste Fleur van Groningen, geeft wekelijks advies met een knipoog.
Ook een vraag? Mail naar fleur.van.groningen@nieuwsblad.be

 “Ik weet dat mijn beste vriendin haar man bedriegt. Voor mijn part doen ze maar op, maar ik zou eigenlijk liever hebben dat ze wel bij haar man blijft. Moet ik mijn mond houden? Of bestaat er intelligent advies dat ik haar kan geven?”
Waarom wil jij per se dat je vriendin bij haar man blijft?  Vanwege eventuele kinderen? Omwille van wat de buren wel niet zouden zeggen? Of heeft haar man misschien een riante villa met eigen welness afdeling en wil jij jouw wekelijkse bubbelbad niet moeten missen? Laat ons aannemen dat je het beste met jouw vriendin voor hebt. Mag ik je dan trakteren op een wijze levensles van niemand minder dan Koen Wauters? Laatst verkondigde hij op de radio dat hij had beseft dat wat goed is voor hem, niet per se goed is voor een ander. Vermoedelijk was dat vlak voordat hij besloot om Clouseau voor onbepaalde duur stil te leggen – maar dat geheel terzijde. Koen heeft in elk geval gelijk. Ook al bedoel je het nog zo goed, de kans is groot dat jij niet weet wat het beste voor jouw vriendin is. Elk levenspad loopt immers anders. Wil jouw vriendin haar man verlaten voor een nieuwe liefde, dan heeft ze daar ongetwijfeld een goede reden voor. Liefde gaat niet over schone schijn of maatschappelijk aanvaarde normen en waarden. Liefde komt op onverwachte momenten en zelfs als het fout afloopt, biedt het gouden levenslessen. Vraag maar aan Koen. Wil jij jouw vriendin die ervaringen en inzichten ontzeggen? Laat haar toch zichzelf zijn, waar dat haar ook moge brengen. En als het misloopt, heeft ze het meeste aan een liefdevolle schouder - zonder oordeel.

Mijn vriend loopt overal achter zijn smartphone aan. Ook als we op vakantie zijn of ergens op uitstap: hij loopt constant te sms'en, zijn mail te checken, foto's te trekken, die op Facebook te zetten en allerhande berichtjes te posten. Wat ik ook zeg, het helpt niet. Ik heb soms zin om zijn telefoon uit zijn handen te rukken en die ver weg te keilen. Zou dat geen goede shocktherapie zijn?
Schrikken zal hij zeker, maar daarmee neem je de onderliggende reden niet weg. De vraag is niet of hij ermee wil stoppen maar waaróm hij voortdurend op zijn smartphone zit te tokkelen. Blijkbaar heeft jouw vriend extreem veel behoefte aan sociaal contact, vermoedelijk in de vorm van bevestiging. Is hij onzeker? Wat probeert hij te bewijzen? Hoe meer (onbewuste) zelfkritiek, hoe groter de behoefte aan goedkeuring van buitenaf. Misschien is er wel iets aan de hand dat hem extra onzeker maakt. Problemen op het werk, een dominante ouder, toekomstzorgen… Probeer daar eens op subtiele wijze achter te komen. Subtiel, zei ik!  Misschien kan jij hem de bevestiging geven die hij nu elders zoekt, en tokkelt hij binnenkort liever op jouw eh.. knopjes.

Dat de kinderen hun sokken en ondergoed niet recht trekken voor ze het bij de vuile was gooien, daar kan ik nog inkomen. Maar dat ook mijn echtgenoot zijn sokken binnenstebuiten bij de was gooit, vind ik walgelijk. Als ik er iets van zeg, gaat het een tijdje goed en dan begint het weer opnieuw. Kan ik hem een poets terug bakken?
Er zijn ergere dingen op de wereld dan wat binnenstebuiten gedraaide sokken. Misschien moet jij in het vervolg documentaires over derdewereldlanden bekijken tijdens het sorteren van de was. Maar goed – het ging om je man. Mijn opa zaliger kreeg vroeger wel eens scheerschuim op zijn taartje, in plaats van slagroom. Het werkte keer op keer. En ken je de truc met de garnalen al? Je verstopt ze op een plek waar hij vaak komt – in de gordijnroede van zijn werkkamer of in een zijvak in zijn auto - en vervolgens begint het daar verschrikkelijk te stinken. Maar bezint eer ge begint.  “Het begon allemaal met een bol sokken”, klinkt het straks nog bij de echtscheidingsadvocaat.

Alle relatietherapeuten orakelen: in seks in je huwelijk moet je investeren, je moet het plannen en je moet er tijd voor maken, want "vanzelf" lukt het niet. En als je wacht op de goesting om te beginnen, dan komt het er toch niet van. Nu is mijn probleem: ik héb best wel goesting, maar niet in seks met mijn wederhelft! Wat doe ik daaraan?
Aha. Jij koestert wilde fantasieën over hete seks op het kopieerapparaat met die ene, mysterieuze collega. Mag ik je uit je droom helpen? Ook met hem beland je over x aantal tijd in de sleur.  Als je elkaar goed kent, valt er namelijk niet meer zo veel te projecteren en moet je het van de échte verbondenheid hebben. Het lijkt me slimmer om de band met die wederhelft van je te verstevigen, bijvoorbeeld door (terug) diepe gesprekken te voeren of met verticale activiteiten die jullie allebei leuk vinden. De kans is groot dat jouw enthousiasme zich vervolgens tussen de lakens vertaalt. Geestelijk contact leidt immers in veel gevallen tot fysiek contact – zo is zelfs Rik Torfs van ‘t straat geraakt.

(eerder verschenen in Het Nieuwsblad)

BRUIN ZONDER ZON

...een waargebeurd kortverhaal


Augustus 2000. Ik was nog net 17 toen ik mijn laatste vakantie-job deed. Om me een ticket voor Pukkelpop te kunnen veroorloven, poetste ik vakantiehuisjes. Nog voor het ochtendgloren werden wij, poetsers, aan het uitzendbureau opgepikt door een busje dat ons naar de besmeurde plek des onheils bracht. Dat was namelijk nog een dik uur rijden. Op de ochtend van wat mijn laatste werkdag zou blijken, liet één van de medepoetsers, een nieuweling, op zich wachten. Blijkbaar had hij zich overslapen. Er werd beslist dat ik moest wachten, terwijl de rest al vertrok met het busje. Dan kon de laatkomer op eigen krachten naar de vakantiehuisjes rijden, met mij als gps. Een half uur later remde een felrode cabrio sportwagen gierend op de parking. Met zichtbare tegenzin stapte de chauffeur uit. Hij was een jaar of 18, had een zonnebril in zijn geoliede, pikzwarte haren en zijn huid was bruinverbrand. Om zijn nek glinsterde een gouden kettinkje en zijn kraakwitte hemd, dat nauwelijks dichtgeknoopt was, wapperde in de wind. Ik voelde een instant aversie. Niet veel later moest ik met mijn sjofele schoonmaaktenue plaats nemen op de witleren bekleding van zijn blinkende sportkar.

Tegen 90 km/u scheurden we door de bebouwde kom. Al gauw bereikten we de autostrade en daar duwde mijn nieuwbakken collega het gaspedaal veel dieper in. Mijn hoofd klapte achterover en ik probeerde het tevergeefs terug recht te krijgen. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat we nu 170 km/u haalden. “Mijn vader vond dat het tijd werd dat ik eens van het échte leven zou proeven, in plaats van op het familiekapitaal te teren”, brulde mijn gezelschap, terwijl hij het stuur losjes in één hand hield. “Dit is mijn allereerste vakantiejob!” Met zijn andere hand drukte hij op de knop van de cd-speler en al gauw weerklonk er luid, exotisch vogelgezang. Vervolgens besloot hij, terwijl de Citroenkuifkaketoe het opnam tegen de Roodsnaveltoekan, om al slingerend de ene vrachtwagen na de andere voorbij te steken. Het mag een wonder heten dat we het vakantieparadijs heelhuids bereikten. Al kon je die verzameling ongure bungalows bezwaarlijk paradijselijk noemen. Elk vakantiehuisje was uitgerust met oranjebruin hoogpolig tapijt, waarin de lichaamssappen en etensresten van duizenden vakantiegangers, consequent werden opgeslagen. Ondanks veelvuldig uitluchten en onvermoeibaar stofzuigen, bleef inademen een te groot risico.

Van de leiding vernam ik dat mijn collega en ik, als straf omdat we te laat waren, die dag alle wc’s voor onze rekening moesten nemen. Spoedig bleek mijn collega echter spoorloos. Zijn cabrio stond nog op de parking het zonlicht te weerkaatsen maar zelf was hij in geen velden of wegen te bekennen. Wellicht wilde hij op minder penetrante wijze van het Echte Leven proeven. Dus moest ik, gewapend met wc-borstels in verschillende formaten, die dag twee shiften draaien.

De mens is het smerigste beest ter wereld. Zeker als hij zijn eigen rotzooi niet hoeft op te ruimen. Het is algemeen geweten dat vakantiegangers vaak last krijgen van hun vertering. Stresskonijnen zetten na al dat jakken en jagen, plots alle sluizen open. Gewoontedieren lopen vanwege de plotse verandering van biotoop met geknepen billen rond en moeten grove middelen inzetten om zich alsnog van hun ongemak te verlossen. En het kroost, dat plots alles mag eten wat het maar lust, ziet er blijkbaar geen graten in om de desastreuze combinatie van pizza, smarties en pannenkoeken, op de meest onmogelijke plaatsen achter te laten. Een waar Paasgevoel voor de dappere poetser, die achter elke plastic plant opnieuw een verdacht chocolade ei dreigt te zullen vinden. Toen ik tegen het einde van de dag een intens geluksgevoel ervoer omdat een hardnekkige korst na eindeloos schrobben eindelijk van de pot loskwam, besefte ik hoe diep ik – in tegenstelling tot de substantie voor mij- was gezonken.

Met tranen in mijn ogen rende ik de gang op, waar ik de leiding tegen het lijf liep. Die had mijn collega al slapend onder een boom aangetroffen en hem aan zijn kraakwitte mouw meegesleurd. Te laat, want de werkdag zat er op. En omdat mijn collega zich de weg niet meer herinnerde, moest ik opnieuw met hem in de cabrio. Terwijl we naar huis sjeesden, kronkelden mijn tranen in horizontale stroompjes langs mijn slapen. “Dit nooit meer”, fluisterde ik stilletjes, overstemd door de lokroep van de Witkapbijeneter. De volgende dag kocht ik mijn ticket voor Pukkelpop – waar ik mijn eerste kus zou krijgen.

Toch is er niet zo veel veranderd, sinds die dag. Bijna 30 ben ik nu. Het gaat steeds sneller met mijn carrière. Als journalist ontmoet ik de vreemdste vogels en al hun liedjes typ ik netjes uit. Mijn leven blijft een hallucinante rit, en ook al laat ik soms het hoofd hangen, het brengt me psychologisch inzicht en men vraagt mij regelmatig om de weg. Dan probeer ik mijn medemens zo goed en zo kwaad te verlossen van zijn persoonlijke shit. Dat parcours heeft me ver voorbij mijn eerste kus tot bij mijn eerste en enige grote liefde geleid. Het doel heiligt de middelen - of zoals een andere vakantiejob mij al leerde: rozen bloeien royaler met hun wortels in de stront.


(verschenen in NINA op 30 juni 2012)